sonuçta yalnız insandır. maalesef insanlar doğuştan gelen yalnızlıklıklarını, başkalarının kendini anlayamayacağı gerçeğini kabullenmekte zorlanıyorlar. halbuki bu gerçek sindirilse ne kendimiz olmaya bir engelimiz kalacak, ne de huzursuz olmaya. zor hakkaten bu çok zor... ama kesinlikle ömür boyu bu yalnızlık hissini bir sevgiliyle, eşle, dostla bertaraf etmeye çalışmak, onu tek başına kabullenmekten çok daha zor. bir düşünün, neden özlüyoruz bu kadar o'nu? neden yerine başkalarını koymaya çalışıyoruz hemen? neden illaki sevecek sevilecek birilerini arıyoruz çevremizde döne döne? yalnızlığımızı gidermediği zaman da hayal kırıklığı...uzun sözün kısası, sevgiliyle dostla çözülecek mesele değil bu!
şundan bikaç hafta öncesine kadar hiçbir şeyi yoktur. herşey o kadar net ve düzgündür ki, kesseler acımaz vaziyeti ifşa olunur. ama durduk yere, sebebi bilinmeyen herhangi bir şey omuzlarına öyle bir yüklenirki, "nooluyo lan" demeye kalmadan, hayattan zevk alamayan, yaşam enerjisi pörsümüş, ıncık cıncık bir şey olunuvermiş. sebebi yoktur bu durumun. nasıl geçer yada geçirilir, "zaman" der millet. "hele biraz bi toparlan, biraz bi zaman geçsin, geçer" derler de, sanılmaz öyle bir şey olabileceği. sevgili de endişelenir elbet, farklılaşmaları sezer. o kadar kurcalasa da sorsa da nafile. eleman bilmez ki sebebini, o bulabilsin. kısacası yazıktır durumudur. boktur, beterdir.
geçer bu da denir, geçilir.
gerçekten sevmeyi bilemeyen birinin düştüğü durumdur ayrılması tavsiye edilir eğer yalnızken sıkılmıyorsa öyle kalabilir yalnızlık artarsa yeni birini bulabilir.
ihmal edilmekten doğan yalnızlıksa, o gereksiz insanı atıp adam gibi yalnız kalsa, daha iyi edecek insandır. tavsiyemiz, yalnızlık çektirmeyecek bir insanla birlikte olmasıdır tabii. yeterince yalnızlık çekmiş çünkü.
işin içinde sevgi ya da ne bileyim alışkanlık falan varsa kişide mallaşmayla başlar her şey.
salak salak etrafına bakar ve hay allah eksik bir şeyler var ama ne?
genelde bu çiftlerin üçüncü, dördüncü, beşinci derken, sürekli grupla gezme ihtiyaçları çıkar gün yüzüne.
bu kalabalık yalnızlık hissini bir süreliğine süngerler.
ama kişiler çekilmeye başlayınca ufaktan yalnızlık hissi bu sefer ışın kılıcı ile saldırır.
tamam seviyorum seni.. de..
yapamıyorum ben hocu demek de, ne bileyim.. zor anacım zor.
çözüm arıyor hani insan. her şey iyi hoş da yetmiyorsun mu desem, yettirsem mi falan derken..
bir de ayrılmaya kıyamama, ya da ne bileyim benimsemenin de bokunu çıkarma ile sonuçlanan, suratına bakıp bakıp da 'allam şu güzelliğe bak nasıl yalnızım ben, nasıl sıkılıyorum bunun yanında' gibi gerizekalılaşmaya başlıyor insan çok fena.
zaman akıp gidiyor tabi.
iyi düşünmek gerekli.
düşünürken elbette bazı şeylerden de vazgeçmek zorunda kalacağını fark ediyor insan.
iyi düşünmek gerekli.
