çevremdeki uzun süreli ilişkisi olan arkadaşlarıma baktığımda pekçoğunun mutsuz olduğunu görmemek mümkün değil *. hediyelleşmek abartıldığında, giydiği pantolon taktığı çanta, cüzdanındaki kredi kartına kadar erkek kısmısından gelmişse kız bir süre sonra kendini borçlu hissediyor *. sevgisinde aşkında bir azalma hatta sönme olsa bile bunca şeyden sonra bunu ona yapamam deyip güç bela ilişkiyi devam ettiriyor. alışkanlığın vermiş olduğu bir bağımlılıktan ibaret bir ilişkiye dönüyor aşktan ve sevgiden yoksun.üzücü...
abazandir, elinde guzel bir sey varken yine de bir cinsel organin pesinden kosar, sonra da kendisiyle gurur duyar. maalesef bunlardan cok vardir, rober hatemo dogru soylemis diyecegim de bana ayip olur. *
sevgilisi tarafından mutsuz edilen, hırpalanan insandır.
ruhen yıpratılınca ve 'her şey çok güzel olacak' derken, bu şekilde canının yakıldığını gördükçe kısa zamanda 'HiÇBiR ŞEYiN GÜZEL OLMAYACAĞINI' anlar.
çünkü gerçekten çok aşık olan insan çok sevdiği kişiden her şeyi beklemez; ilişki anlamında ona verdiğiyle yetinmesini kesinlikle bilir, bunu düşünebilen insan sayısı da bir elin parmağını geçmez..
sevgiliye kavuşmadan daha mutlu olan insandır.
insanoğlu garip sevgiliye kavuşayım mutlu olayım ister, platonik aşk yaşarken mutlu olur, hevesi olur, isteği olur. Ama kavuşunca herşey biter. Anlamsız.
