ulan hiç kimsenin aklına gelmedi mi? veya böyle bir başlık varsa ve ben halen bulamadıysam acımadan vurun yüzüme, incitin hassas ruhumu.
şimdi efendim, yalnızlığın tek yoldaş olduğu zor zamanlarda , parkta, okulda ,durakta, telefon kulübesinde, dükkanlarda, gazete bayilerinde, her yerlerde.. en azından o an için yalnız görünmeyen insanlar bazı bünyelerde bir etki yaratıyor. misal kıskanmak.. evet kıskanmak! yüzyıllardır insanoğlunun pasifleştiremediği duygu. tamamen kaybolmasın elbette, bazen gerçekten işe yarıyor ama aşırıya kaçtığı zaman saçmasapanlatabiliyor insanı.
ilk etapta içten pazarlıklı bir görünüme sürüklerken insanı bir gece ansızın rüyalarınıza bile girebiliyor. "neden yalnız olan benim? tanrım neden?" (türk filmi sıtayl var burda yankı yapanından) diye kahroluyorsunuz, onlar çılgınca aşklarını yaşarken (tamam çılgınca olmasa bile yaşar gibi görünürken), sizin onu yapmaya bile yeteneğiniz yok. hiç yoktan mutluymuş gibi davranabiliyorlar. peki ya siz? kıskançlığı damarlarınıza katre katre zerk ederken neron'u bile sollayıp tüm dünyayı yakmak istiyorsunuz, umarsızca. yakmak yakmak yakmak. yakşamlar.
ilişkisi olan insanların da olmayanları kıskanması kadar doğaldır/gariptir. ben iyi ki sevgilim var diyen kimseyi samimi bulmuyorum. ortamlarda o benim aşkım, her şeyim tarzı şeyler söyleyenleri gram umursamıyorum. abi bir insan böyle bir sorumlulukla nasıl gurur duyabilir veya keyif alabilir. bir tane user, sevgilisi yakışıklı ise kıskanırım falan yazmış, ulan sırf dış görünüşünü beğeniyorsun diye bir insana tahammül edecek kadar sığ mısın, sayın yazar.
kıssadan hisse, iskender baba'nın (leyla ile mecnun) sözü ile bitirelim;
anan da güzeldi lan noldu...
tam anlamıyla imrenmektir. benim de olsa sevdiğim sarmaş dolaş olsak yürüsek başı boş sokaklarda diye iç geçirir insan. ama bir gün onlar gibi olacağı umudunu kaybetmez. sabreder. bir gün umarım herkes muradına erer.
tam anlamıyla kıskanmak değildir. aslında hüzünlenmektir. ve insan kendisine sorar ''neden ben de bu kadar mutlu değilim?'' sorusunu. fakat bir süre sonra açık yaraya tuz basmanın rasyonel bir davranış olmayacağını düşünüp her şey zamana bırakılır.
sevgilisi olanları, sözlü olanları, nişanlı olanları, evli olanları, çocuklu olanları kıskanmakla aynı kapıya çıkar. hepsinin ucunda "herkes eşini buldu, ben yapayalnız kaldım hayatta" korkusu vardır.
