ayıptır söylemesi hafızam biraz iyidir.
yazı yazmayı da deli gibi severim.
bir de şeyyy.
bir şeyi sevmeye başlayınca, azıcık sevmeye başlayınca, kendimi azıcık kaptırınca durum yorulum sakinim azım yoktur.
yani onun kanser olması elbette onun kadar yıkmaz beni yıkamaz, hasta psikolojisi başkadır ama benim için de eskisi gibi olmaz bir şeyler.
onunla değişir hayatım.
ama ilk yapacağım şeylerden biri, yani tedavi sürecini başlattıktan sonra
bir defter alır a'dan z'ye aklımda olan, beraber kurduğumuz tüm hayalleri yazardım.
okurken gülmekten altına sıçacağı şekilde :d
yer yer duygulanacağı şekilde
sevgimden onu bırakmayacağımdan emin olacağı şekilde
umut verecek, gözünde canlandıracak, hayal kurdurtacak şekilde yazardım.
o defteri açıp açıp okuyacağı kafa dağıtacağı şekilde.
bunun defter olanını değil albüm olanını anneme yapmıştım doğum gününde.
biraz fotoğraf- yazı / fotoğraf yazı şeklinde yapmıştım.
özellikle de kendim banyo için eve dönerken vermiştim ki okurken utanmıyım diye.
nerden bilebilirdim ki en rezil cümlelerimi en rezil fotoğraflarımı hemşirelere göstere göstere okuyacağını?
sonra da 9 ayda koca serviste neden bir hemşire düşüremedin. amk ertesi gün yüzüme bakanın gülesi geliyordu :(
neyse
ne diyorduk
allah korusun!
hem sevdiklerimin saçının teline zarar gelmesinden
hem de aşkımdan bu kadar kolay vazgeçecek kadar orospu çocuğu olmaktan.
Kanserden daha tehlikeli bir şey varsa o da dışlanma duygusudur. Herkes mutlu huzurlu bir insanı sevmek ister, asıl önemli olan zor zamanlarında yanında olmaktır.
Tedavi sürecinde moral ilaçtan daha etkilidir.
Her sabah yastığına dökülen saçlarını görüp yavaş yavaş ölüyorum hissine kapılmasın diye onunla beraber saçsız kalmaktır.
Bazen kanserle sevgili olmaktır. Kanser bulaşıcı değildir, sevin.
Beklemeden evlenirdim. Ona sıkı sıkı sarılırdım. her gün güneşi selamlayıp güne beraber başlamak için bir gün bile beklemek istemezdim. Yanında olurdum.
Şurada bırakırdım trollüğü yapanlar var hani.
Bir o kadarı gerçekten bırakırdı.
Yok kanserden kendime de enjekte ettirirdim diyenler var.
Yemez kardeşim. Allah'a kalan ömrünün yarısını ona, ötekini sende bırakıp mutlu olmanızı dileyebilirsin sadece. Sanırım en azından ben samimi şekilde bunu dilerdim.
Ağlarsın belki. Beni ağlatacak belki tek şey bu olurdu sanırım. Belki ağlamaktan yüzün iğnelenmeye başlardı ve o hep uzaktan görüp duyduğun üzüntüden felç olan insanları daha iyi anlardın.
Ben Moral vermeye çalışmazdım, farklı davranmak ters teper bana göre daima.
Ama daha sıkı sarılırdım elbet. Eskiye nazaran hiç yalnız bırakmazdım. Kavga çıkardığım milyon tane şey önemsiz gelirdi. Göstermelik hafif kavgalar ederdim farklı davrandığımı hissetmesin diye.
Yapmak istediği ne varsa destek olurdum. Evlenemeyeceğini istemeden ima etsin yıldırım nikahı kıyardık belki, yemişim hazırlığını her şeyini.
Tedavi sürecini aksatmazdım. Öyle bir başının etini yerdim ki dilimden kurtulmak için aksatamaz hale gelirdi.
Allah ne bana ne sevdiğime, ne hayatımda olan olmayan birine, kimseye yaşatmasın.
Hani olur da başkasını mı sevdi? Bir iki bağırır çağırırız biter. Bıraktı gitti mi, gitsin. Onun hayatında, benim hayatımda yeni insanlar mı oldu, unuttuk unutulduk mu tamamen, unutalım. Ama bir yerlerde nefes alsın be abi, bir şeylerle uğraşsın, mutsuzluğu sadece mutluluğun ne olduğunu hatırlayacak kadar duysun. Ama sağlık ne benden, ne ondan, ne kimseden eksilmesin Allah'ım.
