varlığıyla yokluğu bir olan bir sevgilinin yanındayken bakamadığın yüzüne ancak fotosunda doya doya bakıp onunla dertleşip seni ağlarken görmediğine şükretmek işin iyi tarafıdır.
bir zamanlar o fotoğrafa hülyalı hülyalı, engel olamadığınız gülümseme ile baktığınız günleri hatırlar, daha da kötü olursunuz. ya da ne bileyim işte fotoğraf çekildiği gün ne yapmıştınız,hangi konsere gitmiştiniz, çekildiği anda kafanızdan neler geçmişti, ne konuşmuştunuz, o gün hava nasıldı,neye o kadar çok gülmüştünüz, o gün size nasıl bir sürpriz yapmıştı hepsi bir bir gelir gözün önüne.
ne değişti? ne oldu? neden böyle oldu? diye kendi kendinizi hırpalarsınız,
sanırsınız ki birazdan o fotoğraf canlanacak.o ana geri döneceksiniz.
öyle bakarsınız.sadece bakarsınız, hatırlarsınız...hep hatırlarsınız.
sevgilinin değil de sevdiğinin fotoğraflarını öpüyorsan daha acı veren durumdur. zira sizin onu sevdiğinden haberi yoktur. çok acı. hele bir de askerdeyse o özlem hiç bitmez.
