Bir zamanlar yaşadığım durumdu kendisi.. içimden bağırırdım burdayım beni görmüyor musun tut elimi diye. Sana kırgın değilim kızgında değilim hadi öp öpte geçsin bitsin ikimizin yalnızlığı diye ama duymadı sonra sonrası yok işte...
kafanızın uyuşmadığını, konuşacak ortak noktalarınızın pek olmadığını fark ettiğiniz andır. o andan sonra ayrılık kaçınılmaz olur. tecrübeyle sabittir.
Oha lan. Siz sevgilinizin yanında bile yalnız hissediyorsanız biz nabalım acaba??
Ben sevgililik bu değildir diye düşünüyorum. Yıllar yılı yanlış mı tahmin ediyorum yoksa. Ama bir şey diyeyim mi, siz de haklısınız durum şöyleyse. Birbirinizin derdiyle dertlenmiyor, çözüm aramıyor, birbirinizin halinden, dilinden anlamıyor ve birbirinize güvenmiyorsanız siz de haklısınız.
O değil de gerçekten kafa olan bir arkadaşım olsun isterdim. Sevgili falan gerek yok öyle şeylere. Neyse zaten konu bu değil.
