insanın hayatındaki diğer insanların kaybettirdikleri şeylerden daha az şeylerdir bazen.
kazık atan arkadaşlar*, iş üstüne iş yükleyen patron**, hakkınızı vermeyen işletmeiş gücü, hakkınızı yiyen iş arkadaşları, sinirlerinizi hoplatan, aslında hiç alakanız olmayan, hayatınıza bile girmeye hakkı olmayan, ancak her gün muhatap olduğunuz bir sürü insan.
buna bakarak; sevgili dediğiniz kişinin de bir şeyler kaybettirme hakkı olsundur bence. kazandırdıklarına da bir bakmak gerekir.
gençlik,en güzel çağları bir anda silebilir. hiçbirşey olmamış gibi başka birini koluna takar.
saflığı,temizliği ve çıkarsız sevmeyi siler atar insanın hayatından
idman maçlarını bile kaçırmadığın takımının em önemli maçını izleyememene neden olandır efendim. (bkz: fenerbahçe - galatasaray)
herşeyden öte huzurunuz kaçar, sağlığınız bozulur, elleriniz acır onun sevimsiz eşyalarını taşırken, hamallık yaparken! ''aman ne dicek, aman ne problem çıkarıcak'' diye düşünmekten uykularınız kaçar.
her kıçınız sıkıştığında aradığınız, yanınızda olsun istediğiniz arkadaşlarınızı bir bir kaybederisiniz. ama onlar o kadar vefalıdır ki el kızı gibi dımdızlak ortada koymamışlardır sizi, hala yanınızdadırlar. allah onlardan razı olsundur.
hepsinden öte ailenizi bile silmeyi düşünürsünüz. anaya, babaya, kardeşe tripler başlar. telefonları açmamalarla devam eder eşşeklik. onlar olsa da olur olmasa da diye düşünürsünüz salak gibi! daha 3 ay öncesine kadar adını bile bilmediğiniz bi yaratık uğruna sizi 9 ay karnında taşıyan, size yemek alabilmek için alyansını bozduran, siz hastayken yatağınızın kenarında ağlaya ağlaya uyuklayan annenizin kalbini paramparça edersiniz!
değer mi? asla! o yüzden yapmayın canım kardeşlerim. öyle ''eski sevgilinin kokusu, eski sevgilinin en sevdiği şarkı, eski sevgilinin çorabı, eski sevgilinin ebesinin cep numarası'' tarzı başlıklar da açmayın. bakın siz kederden sözlük sayfalarına çizittirirken duygularınızı o şimdi başka kollarda ''show must go on'' edebiyatını zikretmekte!
tek değerliniz ''çekirdek'' dedikleri ama dünyanın en sağlam materyali olan ailenizdir. başkalarının ne kırmasına izin verin ne de onu bozmasına!
öncelikle insan arkadaşlarını, dostlarını kaybediyor sonra kendini kaybediyor. kendisiyle baş başa kalmayı özlüyor. akabinde huzurlu olduğu günleri kaybediyor. özellikle de insan kişide biraz paranoyaklık varsa sevgili kişinin gözünün önünde olmadığı anlarda huzursuz olması kaçınılmaz. falan fıstık.
rahatça insanlarla tanışmak eskisi gibi özgür olamamak, kafana göre takılamamak. en önemlisi ise bir gece vakti kankaların ansızın gelişiyle 'kalk lan kırçiçeğim'E * gidiyoruz olm.' nidaları ile eve gelen dostların olmayacak olması. üzüntü vericidir nitekim. ama bununda telafisi var; buyur burdan yak sevgiliyle uyumak*
onlarsız asla mutlu olamamaktır kesinlikle. eğer çok neşeli bir sohbet varsa ve erkek erkeğe bile olsanız sizi aradığında ''öyle oturuyoruz işte yaa, naapalım yapacak bişey de yok ki, kalkarız zaten birazdan'' tarzı bunalım modunda konuşulması gerekmektedir. sakın iyi vakit geçirdiğinizi belli etmeyin çünkü telefon muhtemelen şöyle kapanır: tamam sana iyi eğlenceler!!
