gençlik,en güzel çağları bir anda silebilir. hiçbirşey olmamış gibi başka birini koluna takar.
saflığı,temizliği ve çıkarsız sevmeyi siler atar insanın hayatından
insanın hayatındaki diğer insanların kaybettirdikleri şeylerden daha az şeylerdir bazen.
kazık atan arkadaşlar*, iş üstüne iş yükleyen patron**, hakkınızı vermeyen işletmeiş gücü, hakkınızı yiyen iş arkadaşları, sinirlerinizi hoplatan, aslında hiç alakanız olmayan, hayatınıza bile girmeye hakkı olmayan, ancak her gün muhatap olduğunuz bir sürü insan.
buna bakarak; sevgili dediğiniz kişinin de bir şeyler kaybettirme hakkı olsundur bence. kazandırdıklarına da bir bakmak gerekir.
bencilliğimizi kaybetmek olsa gerek, bekarken yalnız yaşama duygusu içinde olan insan çok bencil olur halbuki sevilen kişi hayatınıza girdiyi vakit, insanın bencillik duyguları seveni için yok olur.
içindeki şairi öldürüp kişiyi bir oduna çevirebilir. bir gün geri dönmek isteyip o odunu yakmak isteyebilir.seçenek olarak reddedip hala yanmak istenilebilir ya da kabul edip küle dönmek istenilebilir. yanmaksa her zaman daha caziptir.
his kaybettirir. olması gerektiği gibi ağlayamaz, olması gerektiği gibi gülemezsiniz. herşeye yüzeysel yaklaşan bir insan haline gelirsiniz. hissizleşirsiniz.
