1.
-
Evlat acısı gibi koyandir.
Şu an dolabimdan onlugumu ve kitaplarımı alamıyorum ve müthiş bir şekilde de üzülmüyorum. Tek sorun anahtarın ucunda ona ait bir şeyin olması.
Anısı vardı be.
2.
-
eğer satın alınan bir şey ise üzülmesine razı olamam. gider yenisini alırım. ama el emeğim bir şey ise ağzına kürekle vururum.
3.
-
eğer satın alınan bir şeyse bunun için üzülmeye gerek yoktur. hemen sevgilimi değiştiririm, hem vesile olmuş olur.
4.
-
farkedilirse cekilecek eziyetin haddi hesabi yoktur.
5.
-
Adım adım gelen bir süreçtir.
1. Aklınıza gelir ve hediyeye bir daha bakmak istersiniz. En son koyduğunuz yerde olmadığını farkettiğinizde nasılsa bulurum diye pek paniklemezsiniz.
2. Bulamazsınız.
3. Birden obsesif temizleme hastalığın varmış gibi her tarafı toplamaya başlarsınız. Sizin için değeri vardır ve kaybolduğuna inanmak istemezsiniz.
4. Her yere ikişer kere baksanız da bulamazsınız. (Montlarınızın cepplerine bile bakarsınız halbuki yaz günüdür ve orada olmayacağına eminsinizdir.)
5. Acaba bir yerlerde mi düşürdüm ve ya arkadaş mı aldı diye gizli gizli herkese sorarsınız. Sevgilinizin üzülmesini istemezsiniz.
6. Uzun zaman alsa da sonunda kaybettiğinizi kabbulendiğiniz eşyayı belki bir umutla bulurum doye sevgilinize söylemezsiniz.
7. Bir gün bir muhabbet açılır ve konu oraya gelir. El mecbur sevgilinize söylediğinizde gülümseyip "sorun değil güzelim" der ve konu kapanır.
Boşuna üzmüşsün kendini der ama içten içe üzülür. Suçlu hissetmeyin diye üzülmezmiş gibi yapar.
Böyle bir hata yapmayın.
Edit: iki adım daha eklendi.
