odasında ki gece lambası olmak isterdim, ışığı açtığı anda tüm karanlıklardan loş bir dünyaya girmesini izlemeyi, kızdıysa bir şeyler, ağlayası da geldiyse üstelik, beni kapatarak sonsuzluğa, karanlığa dalmasını izlerdim. ayna olmak istemezdim bilirdim ki insanlar en çok aynanın yanında yapmacıktır. iç çamaşırı da olmak istemezdim, bence benim sevgilim bir göğüs yahut kalçadan çok daha fazlasıdır. mesela tavanı olmak isterdim yatağa yattığı anda bakabileceği, hayal kurabileceği, bazen kızıp küfürler savurabileceği bir tavan. En başta söylediğimi en sonda yine söyleyeyim en çok gece lambası olmak isterdim. En savunmasız, en maskesiz olduğu o karanlığın yalnız benim gücümle aydınlatılabileceği gerçeği hala hoşuma gidiyor. Evet, evet kesinlikle bir gece lambası, iki tavan.
"Mesela neden senin odanda duran, sen sandalyende ya da çalışma masanda otururken, uzanırken, ya da uyurken seni bütünüyle gören mutlu bir dolap değilim? Neden değilim?"
