acıların, kötülüklerin en büyüğüdür, kadere sövme, hayata küsme sebebidir. şöyle ki;
aşık olunan, canı gibi korunan kollanan bitanecik sevgiliyle 2 aya yakın bir zamandır birlikte olunur. fakat çeşitli sebeplerden dolayı fazla görüşülememekte ve çok özlenmektedir.
günlerden bir gün cin fikirli er kişinin aklına sevgiliyi eve çağırma fikri gelir lakin ev her daim doludur ve boşaltma yoluna gidilmelidir. aile bireyleri ''arkadaşlarla toplanıp ders çalışacağız'' bahanesiyle evden postalanır ve durum 1 gün önceden sevdiceğe haber verilir.
planlar yapılır, izlenecek filmler alınır, ne yemek hazırlanacağı, ''yatakta geçirilecek zaman''* düşünülür ve insanın içine tatlı bir heyecan düşer...ertesi sabah kalkılır ve sevdiceğe gelmesi için telefon edilir fakar durum içler acısıdır:
- bitanem saat kaç gibi geliyorsun?
+ 12 gibi gelirim herhalde aşkım (üzgün bir ses tonuyla)
- bişi mi oldu canım sesin kötü geliyor?
+ ya sana kötü bi' haberim var...
- yoksa gelelmiyor musun?
+ hayır, dudağımda uçuk çıktı ühühühü
- (hassiktirrr) hmmm, yapma ya...
+ evet aşkım çok acıyoo
- e yani öpemicek miyim ben seni şimdi (hay şansıma sıçayım ben ya)
+ sanırım evet...
- (durdum durdum allahımdan buldum) olsun aşkım ne önemi var ki bizde oturur ne güzel filmimi izleriz falan filan....
+ hihihi evet hem ben öpemezsem sarılırım ya sana ne güzel!
- ya, ya tabi ne güzel...
+ neyse o zaman geliyorum ben 12 gibi öptüm canım!
- peki ben de öptüm görüşürüz.
nerenle öpüyorsun allahın cezası , dudağında uçuk çıkmış benim tüm hayallerimi yıkmışsın hala konuşuyorsun...lan ben seninle geçireceğim vakti küçük kardeşimle, erkek arkadaşlarımla da geçiririm lan o zaman kardeş kardeş oturup film mi izleyecez biz senle?!
işte böyle bir lanettir efendim, allah kimseye vermesin...
