aşk ın en çok can yaktığı dönemdir. herşeyin eskisi gibi olmasını istersiniz ancak ne bir cevap, ne bir neden bulabilirsiniz. zaten herşeyin güzel gitmesi için sonuna kadar çaba sarfetmişsinizdir ama anlamıyordur. verdiğiniz her emek yavaş yavaş kaybolmaktadır.
elbet sorarsınız kendisine * neden böyle oldu? diye alacağınız cevap : "artık olgunluğa eriştiğiniz" dir. . .
ama yalandır aşk olgunluk değildir, herşeyi çocukça yaşayabildiğiniz, yüreğinizi sonuna kadar zorladığınız, onun için her imkanı yaratabilmenizdir (bkz: #5405323) olmuyordur ama. . .
bu durumlarda kendinizi boşu boşuna hiç kandırmayın, çırpınmanın ne size, ne de ona faydasıolacaktır. aksine daha çok uzaklaşmanızı sağlayacaktır. varsın olsun hemen bitsin. . .
sadece bir his olma ihtimali yüksek bir durumdur. insandaki doyumsuzluk, hep daha fazlasını isteme durumu ve alışkanlığa dönüşen orjinallikler kişiyi bu duygunun pençesine teslim eder. hem kendinin hem de muhatabın hayatını zehir eden süreç bu hisle başlar. aşk acıtmaya başlar.
