" ... kalktı, ellerini titreyerek ovuşturdu, gözünden bir damla yaş süzülür gibi oldu, aniden döndü arkasını, nefes alışı sıklaşmıştı, titriyordu.. o her zaman koşa koşa geldiği park, mezarı gibiydi, gitmeliydi, ne olursa olsun gitmeli.. arkasına bakmamalı, çünkü bakarsa sarılırdı, ağlardı, gitmeliydi o, duramazdı, kalamazdı, hâlâ hava soğuk üstüne kalın bir şey al diyordu, düşünüyordu beni belli, gitmek istemiyordu, sonra ilk adımını attı, sonra bir adım daha, her adımında göz yaşları sel oldu aktı.. sonra köşeyi döndü, o anda battı güneş, karanlığa boğuldu ankara ! "
