akşam 10 buçuk-11 civarı kız yurtlarının önünde sıklıkla yaşanan olay. kapı kapanacaktır, lakin kapanana kadar her bir saniyenin bile değerlendirilmesi gerekmektedir. bir de yurt insanı tabi, yeterince beraber kalınamamış.. böyle iki üç çift olur yurtların önünde. fısır fısır konuşulur, kuytu bi yerdeyse öpüşüp koklaşılır filan..
kendine güvenemeyen, açıkta kalma endişesi taşıyan, alışkanlıklarından kolay kolay vazgeçemeyen sevdalıların baş belasıdır bu durum. zamanla başaracak, bunun bir son değil aslında başlangıç olduğunun farkına varacaktır. ***
-ayrılmalıyız artıık, gitmeliyim bu yerdeen.
+ııh.
-saadetler diliyorum, sana beyaz güllerdeeen.
+ııııh.
-ay noluyor ayhan ne bu sesler, ayrılmalıyız artık diyorum.
+yahu olmuyor tülin deniyorum deminden beri olmuyor. sağ kolunu azıcık kendine doğru çek bi dakka.
vicdan azabı çekmekten korkmaktır. ya da kendini kandırmaktır.
ama ne olursa olsun içinde bulunduğum durumdur. korkuyorum aslında. ama ayrılmak da istiyorum. biliyorum yeni sevgili bulurum ama gerçekten korkuyorum.
ömrü biten bir ilişkiyi, karşı tarafı kırmamak adına bitirme cesareti gösterememektir... süreç uzadıkça kangrene dönüşerek çok daha sancılı bir bir hal alır.
uykuları kaçırandır. nedeni sevgilinin çok konuşması olabilir efendim. o kadar çok konuşur ki, sizin iki kelime etmenize bile imkan vermez. bi sus yani di mi? aralıksız 3 saat 17 dakika nasıl konuşabilir bi insan?
yaklaşık 1 hafta önce aştığım durumdur. Önemli olan pişmanlık duymadan ayakta durabilmektir, yıkılmamaktır. Eğer bir karar aldıysanız, asla geri dönmeyin; çünkü bir kere bittiyse bir daha biter, kendinizi kandırmayın.
en az 10 defa elveda deyip 1 gun sonra tekrar onunla konusmaktir. iki tarafta ayrilmak istiyorsa tek celsede biter, ama iki tarafta birbirini hala ozluyorsa ve seviyorsa ayrilmak uzaaaar gider.
insanın duygularını allak bullak edebilecek bir durum bu.
çok enteresan cidden. içinizde en ufak bir sevgi kırıntısı, aşk kırıntısı kalmamıştır. onu görmeye bile tahammül edemezsiniz, her hareketi bir süre sonra batar, söylediği her şey size saçma gelir, önemsemezsiniz. kısaca aşk bitmiştir. her şey bitmiştir.
gün gelir soğuk davranışlarınızdan rahatsız olarak derdinizi söylemenizi ister. işte o anda her şey ağzınızdan çıkıverir, '' artık seni sevmiyorum, eski heyecanım yok, senin yanına gelirken bile birşey hissetmiyorum, yalan söyleyemiyorum işte açık açık söylüyorum daha fazla üzülmemen için. üzgünüm '' dersiniz ve karşınızda, telefonda ağlamaya başlar. '' beni bırakma, lütfen. sana çok ihtiyacım var bu aralar. senin varlığın bile beni mutlu ediyor, seni çok seviyorum '' der. ne diyeceğinizi bilemezsiniz. üzülürsünüz. onu öylece, orada bırakıp gitmeye içiniz el vermez. ama her geçen saniye sizin için de bir azap gibidir. bana biraz süre ver dersiniz. hiç birşeyin değişmeyeceğini bile bile bunu söylersiniz ki sizsiz yaşamaya kendini alıştırsın.. elbet o son olacak ama. daha fazla geçiktirmek neden? bunu anlamak çok zor gerçekten.
edit: ayrılamadığım sevgilim eksiledi heralde bunu da..
malsan ayrılamazsın. "mal değilim, seviyorum" demenin de manası yok, aynı kapıya çıkıyor, malsın işte. karşındaki seni sikine sallamaz, senin üzüldüğün bir konu olur o gider dalgasına bakar, sen de hala california dreaming yaşarsın, gerçek duygularını gizliyor zannedersin.
o sizi terketse bile kalpten ayrılamama durumudur. hayatını sikmiş bırakmıştır. hep her yerde onu görürsün, o gözünün önüne gelir. onunla kurduğun hayallerin gelir aklına, kıyamazsın ona. o hayallere. ona kıyamadığından çekersin içine sigaranın dumanını.
