onsuz olmayacak gibi gelmişti, dışardaki çocuk sesleri bile beynimde 10x şeklinde yankılanıyordu. banyoda ağlayıp içeriye gülerek geldiğimi hatırlıyorum. ondan kalan fotoğraflarımız vardı, atsan atılmaz satsan satılmazdı. şimdi hangi çöplükte bilmiyorum bile. şimdi mutluyum ara sıra aklıma geliyor ama tekrar olalım dese gram istemem.
demem o ki; yaşanıyor arkadaşlar, onsuz da yaşanıyor.
