sevgili sözlük,
yaklaşık olarak bir ay önce kampüste otururken bir arkadaşım bana : semih uludağ sözlüğe üye olalım yazar alımı yapıyorlarmış dedi.ben de o ne ki ? dedim. işte başladı anlatmaya.hoşuma gitmişti.yeni bilgiler edinecek bildiklerimi paylaşacaktım -o zamanlar öyle sanıyordum-.sonra üye olduk çaylak oluverdim. ben yazar olucam sanıyodum.neyse meğer belirli bir entry girilmesi ve onların incelenmesi gerekiyormuş.girdik incelediler çok sürmedi 2-3 güne döndüler. yazarlığa başladım.
...
başta herşey güzeldi eğleniyorduk gülüyorduk vb..başta göremediğim sonradan farkettiğim acı gerçek ise şuydu:
benim hayal ettiğimle hiçbir alakası yoktu bulunduğum ortamın.biraz önce zall ın ropörtajını izledim. orada sözlük başta mahalle ortamı gibi tanıdıklar vardı dedi.keşke öyle olsa...
...
sabah uyanınca,yatmadan önce,ders aralarında bile sözlüğe giren ben,artık girip bu çirkinlikleri görmek istemiyorum.ne zaman pc başına geçsem ve bir arkadaşım gelip ne yapıyorsun dese gördüğü başlık sonrasında bu ne biçim sözlük hacı tepkisiyle karşılaşıyorum.gayet haklılar.
ne bu hacı?
şimdi o adam haksızmı?
...
tüm bunların üstüne bir başlık açıp sol frameden memnuniyetsizliğimi dile getiriyorum.başlık siliniyor.sebebi ilk entry tanım şeklinde olmalıdır. kendisinden önce tanım olmayan entryler silinir oldu.(tanım olmasına rağmen).
...
çok doldum devam edicek kelime cümle bulamıyorum...
artık Kendimi hırpalamaktan bıktım. Zamanın bu kadar hızlı geçmesini ve bir şeylerin bu kadar çabuk değişmesini aklım almıyor ve bunu kabullenmek istemiyorum. Bir şeylerin benim kontrolüm dışında gelişmesinden nefret ediyorum. Bunu sürekli yaşadıkça da hırpalanıyorum. Son dönemde, Her şey içimde birikiyor, kimseye bir şey anlatmak istemiyorum çünkü anlatacağım herhangi birisinin anlattığımdan daha fazlasını öğrenmek istemesini istemiyorum. Bu da gitgide içimi dolduruyor ve aklıma baskı uyguluyor işte. Bu sebeple de şu an bu başlıktayım sanırım:
kısa süre önce, daha birkaç ay öncesine kadar birlikteyken dünyanın en mutlu insanı olduğumu düşündüğüm insana belki haklı belki de haksız olarak bir düzine ağza alınmayacak söz ettim. pişmanım ama neden olduğunu kestiremiyorum.
cidden söylediğim laflar yüzünden mi yoksa güzel olduğunu düşündüğüm günleri doyasıya yaşayamadığım için mi yoksa o günleri bir daha geri getiremeyeceğim için mi pişmanım? Bilmiyorum, düşünmek de istemiyorum ama yapamıyorum. Artık cidden bir şeyleri kabullenmeliyim. Bir şekilde.
Neyse, Buranın yüzyüze baktığım birileri tarafından kolay kolay okunamayacağını bilmek güzel. hoşçakal sözlük.
Yağmurlu bir güne uyandım. Kaç gündür içimde ki mutsuzluk hali geçmedi. Sözlüktekilere bakiyim dedim herkes bıraktığım gibi. Burası da sıkmaya başladı ne bir kavga var ne bir olay. Hep aynı seyler. Hayat gibi. Yine de sağlığımız yerinde cok şükür.
Sözlüğü günlük gibi kullanmadir.
sevgili sözlük, az önce hapşırırken az kalsın öksürüyordum, eğer öyle olsaydı belki de şimdi artık ben yoktum, ölmüştüm. "hayatın pamuk ipliğine bağlı olduğu gerçeği"ne bakmak ya da oraya entry yazmak istemiyorum, aslında bir tıkla bunu halledebilirim ama korkularımla yüzleşmeye hazır olmadığım kanısındayım. neyse şokta olduğumdan saçmalıyorum sevgili sözlük, beni çok sev, iyi geceler.
bir kendin olamadın be sözlük. günü geldi foruma günü geldi küfürbaz bir sokağa, bazen bir ikna odasına bazende bir idam sehbasına döndün. "özlü hakaretler kılavuzu" yada "bayatlamış fenomenler trajedisi" halinle artık sen, şartlı refleks monolog(çu)ların seçilmiş milis günlüğüsün.
sevgili sözlük; öncelikle uzun zamandır seni boşladığım için özrümü kabul etmeni diliyorum... Saat 10'a gelmekte. Bir alışveriş merkezinin kafesinde aşağı kattan geçen insanları seyretmekteyim. Kimisi mutlu, kimisi mutsuz ama hepsinin yanında birileri eşlik etmekte kendilerine. Tam dört saattir oturmadığım kafe kalmadı... Hep aynı manzara. Şuanda nar, elma ve ananas suyu içmekteyim. Taze sıkılmış üçü bir arada. Birde ben varım 3%1 olduk. Bir şey eksik işte. Karşımdaki sandalye yine boş. Bu kadar kişinin arasında yapayanlızım... Ah be sözlük sende olmasan.
bi' şey fark ettim ben konuşurken baya desibel desibel haykırıyorum...efendice sessiz sessiz konuşmayı beceremiyorum, ben harala gürele insanıyım sözlük, şiddetin ne hoş ne güzel şefkatin, sevdim mi tam severim, sildim mi bir kalemde insanıyım. gelemiyorum böyle ayınlı uyunlu, sessiz, uyumlu, mır mır muhabbetlere. sessiz bir kaotizmin hüküm sürdüğü meclisin orta yerinde kahkaha şeklinde bir mallık meydana geliyor ya. hah, işte o hikayedeki mal benim..!
sevgili sözlük; öncelikle uzun zamandır sana boşaldığım için özrümü kabul etmeni diliyorum... saat 9'dan gitmekte. bir bilgisayarın monitöründe sana yazan insanları seyretmekteyim. kimi mutlu, kimisi mutsuz ama hiçbirinin yanında eşlik eden birileri yok. tam 4 saattir bakmadığım başlık kalmadı... hep aynı manzara. şu anda fındık, fıstık ve badem yemekteyim. taze üretim, üçü bir arada. bir de ben varım 3%1 olduk.* bir şey eksik işte. arkamdaki sandalye yine boş. ama bunu ben istedim... ah be sözlük sen de olmasan.
edit: işbu entrynin anlamlanması için bir üstteki entryi okumanız gerekmektedir. yani refere var.*
