bazı insanlar vardır karşısındakilerin bir ömür boyunca yanında olacaklarına emin oldukları halde o insana yarın ölecekmiş kadar naif davranırlar. yemek yemek yerine, uyumak yerine, bir şeylere yetişmek, birilerini mutlu etmek yerine karşısındakine sevgi sözcükleri söylemeyi yeğlerler. bazıları vardır aşıkken de uyuyabilirler, yemek yiyebilirler. aşık değilmiş gibi davranabilirler. sahi içinizde aşk varken yattığınız anda uyuyabilmek nasıl bir şey... ve işte bu şiir diyor ki insanlar ikiye ayrılır aşıkken uyuyabilenler ve uyuyamayanlar. aşıkken uyuyabilenlerin kalbini dolduran duygular hep kalplerinde kalır.
son olarak: vakit varken tomurcukları toplayın;çünkü yarın çok geç olabilir.
--spoiler--
Sevgileri yarınlara bıraktınız
Çekingen, tutuk, saygılı..
Bütün yakınlarınız Sizi yanlış tanıdı.
Bitmeyen işler yüzünden.
(Siz böyle olsun istemezdiniz)
Bir bakış bile yeterken anlatmaya her şeyi..
Kalbinizi dolduran duygular
Kalbinizde kaldı..
--spoiler--
güzel şiir, hoş şiir fakat yukarıdaki birkaç entryde de değinildiği gibi insanı gaza getirme gibi bir etkisi var. bu şiiri okuduktan sonra gaza gelip de hoşlandığı kıza açılan, akabinde babayı alan kaç tane koçyiğit var bir bilseniz... (ama siz "yok aga benim durumum farklı, tünelin ucunda ışık görüyorum ben" derseniz de bir şey diyemem, kendi mallığıma yanarım)
