Hayır efendim; ayrılmaz ! Birileri bir şeyler söylüyor ve birileri de "aaa, ne kadar doğru" diyor. Peki sorguladık mı ? Olasılıkları kontrol ettik mi ? Biz hangi tür seviyoruz; rağmen türü mü ? Niye ? Biz mazoşist miyiz ? "Biz"im normal, sağlıklı bir sevgimiz olamaz mı ?
Eğer ve çünkü sevgi, çıkar ifade eder :
"Eğer" bana o yüzüğü almazsan seni sevmem, Hamdi !
"Çünkü" kadının 10 tane evi var abi, hayatım kurtulacak, nasıl sevmem !
Rağmen sevgi ise narsizmin doruklarına taşır "biz"i; o nedenle itirazsız kabul ederiz :
Hatalarına "rağmen" seviyorum kız, ne iyi biriyim, ne kadar merhametliyim, değil mi ?
Peki ya mükemmel olan ve merhamet eden karşınızdakiyse ? O zaman "biz"im sevgimiz "çünkü" sevgisine mi dönüyor ? "çünkü bana acıdı, benim gibi birini bile sevdi !"
Gerçek sevgi, içine acıma katılmadığı sürece, beklentimizin olmadığı, tehdit edemediğimiz durumlarda hissettiğimiz sevgidir; doğurduktan sonraki bir kaç gün için çocuğa duyulan sevgi gibi; birkaç gün, çünkü, çocuk sevgisi kadar güzel bir sevgiyi bile "biz" bu kafayla kısa sürede "eğer" sevgisine çeviriveririz.
Eşit ve çıkarsız sevgi dilerim "biz"e, "hep"imize!
