toplumumuzda kişiyi strese ve bunalıma sürükleyen en önemli zaaftır. sevginin eksik olduğu yerde, yapılan her aktivite anlamsız, konuşulan ve karşılaşılan her kişi sevimsiz, düşünülen ve insanlarla paylaşılan her mevzu da amaçsız ve anlamsız olur.*
sevgi eksikliği dendiği zaman, bu adam da bunu yazıyor demek ki bir hatun problemi var şeklinde yaklaşanlar da pekala olacaktır. onlara yanıt vererek başlamak isterim. sevgi dendiği zaman, sadece karşı cinse duyulan anlaşılmamalıdır. hatta ve hatta, sadece insanlara karşı duyulan sevgi de mevzubahis değildir. dahası, kişinin herhangi bir metaya karşı kendi beslediği sevgiyi anlatmak yeterli gelmeyecektir.
burada anlattığım sevgi, çevremdeki insanların da bana karşı gösterdiği sevgi, yaptıkları işe gösterdikleri sevgi, oturup kalktıkları yere ve nefes aldıkları alana karşı olan sevgiyi de kapsamaktadır.
birşeyleri sevme ihtiyacı hisseden insan, hayattan sevk almaya çalışan bir insandır. hayatını daha iyi yaşamak için her detayı gözden geçiren insan, sadece kendisine değil, başkalarına da yaşama sevinci aşılayabilecek insandır. demek ki, etrafında hayatı bütün herşeyiyle seven, sevmese de sevmeye gayret gösteren insanların varlığı; güzel bir yaşantının da anahtarlarını kişilere verir.
yukarıda anlattıklarımdan yola çıkarak, etrafınızda, içinde gram sevgi barındırmayan insanları anımsayın. bu insanlar, gülümsemesi gereken yerde gülümsemez, egolarını birileri veya birşeyler üzerinden tatmin etmeye çalışır, sadece kendi basit ve adi çıkarları için iğrenç gözükmekten sakınmazlar kendilerini. böyle insanların yaptığı işlere bakın, birazcık insaniyet, birazcık duygu, azıcık estetik barındıran herşeyi darmadağın eder. kapadokya' da tüflerin içine işlenmiş eski dönem dini resimleri kazıyıp üzerine hüseyin was here yazan işte bu zihniyettir; hatta bunlar öyle insanlardır, halihazırda güzel olan birşeyin üzerine sevgisini gösterme amaçlı olduğunu söylediği öyle birşey kondurur ki... biter o noktada; insanlık da, estetik de, izan da, anlayış da, medeniyet de.
bir ressam edasında bir iş yaparken, elindeki kömürtozunu tablonuzun üzerine atarlar bunlar. gerekçe, daha koyu olması gerekliliğidir resmin; ama bir olur o resim ki, ne gecenin matemini yansıtır, ne de artık tarumar olmuş gunışığını. çöpe gider.
yapılması gereken, bu insanları asıp kesmek değil, doğru olanın insanlarla birşeyler paylaşmak olduğunu göstermektir aslında. ama etrafınızda bunlar çoğaldığı zaman, siz de insaniyetten çıkarsınız. ne şarkı dinleyesiniz gelir, ne şarkı söyleyesiniz gelir, ne arkadaşlarınızla oturup laflamak içinizden geçer, ne de sadece keyif için yağmurda yürümek, sadece keyif için günbatımına karşı veya denize karşı birşeyler yudumlamak.
bununla ya sevgisizlik boyutuna geçerek mücadele edeceksinizdir, ya da içinize atarak bir yerde patlamayı beklersiniz.
keza ben de, şu anda burada patlama noktasına gelip kendimce bir açılım yaratmakla meşgulüm. çünkü bir adım sonra ben de sevgisizler kervanına katılacak gibiyim.
durup durup bunu niye yazdığımı merak eden olursa da, 500üncü entrysini 100üncü başlığına giren kişi olmak için derim, geçerim. bu da, kalan sevgimin ortaya çıkarttığı bir üründür kanımca.
gizlemeyi başarırsanız saygı duyulan ama sevilmesi konusunda garantisi olmayan biri olabilirsiniz.
eğer bu artık bakışlarınızdan beden dilinize kadar her hücreniz tarafından arabeks bir şarkıya dönüştürülmüşse acınası insan olma olasığınız çok çok yüksektir.
insanların acıması size sevgi belirtisi gibi gelir ki amacınıza ulaşmışsınızdır.
