ama hassaten, sevgi anlaşmak değil midir? felsefeten, nedensiz de sevilebilir mi? hülasa; velev ki sevdik, her şeyin bir nedeni yok mudur? nedenselliksiz bir eylem düşünülebilir mi, düşünülmesi mümkün olsa bile eyleme geçilebilirliği mümkün müdür?
bunlardan bir tanesi şüphesiz ki akıl. duygusal olanlar haricindeki tüm eylemlerimizde kuşkusuz tek belirleyici lakin, bir de duygusal yaklaşımlar var; işte! burada devreye, adına ister ruh deyin isterseniz kalp başka bir etki unsuru devreye giriyor.
ideal olan elbetteki akıl ve gönlün birlikte istediği ama bu her zaman böyle olamıyor. gönül seviyor ki nedenleri tespit edebilmekte öyle kolay değil; güzellik deyin, yakışıklılık deyin, yaydığı pozitif enerji deyin, karizma deyin, seksuel başarı deyin, ne derseniz deyin, adam veya kadın sahip olduğu insanlık değerleri açısından biliyorsunuz ki sıfır, gel-gelelim seviyorsunuz.
hatta şöylesi bile mümkün; sabahleyin, ' ulan manyak mıyım ben! bu adamla/kadınla nasıl birlikte oluyorum ' diye söyleniyorsunuz kendi kendinize ama hava kararıp akşam olduğunda, mum ışıkları eşliğinde tokuşturulan kadehlerin çınlama sesi, dünyanın en tatlı melodisinden daha büyük haz veriyor size, onun gözlerine dalıp uçsuz bir boşlukta kendinizi kaybedi-veriyorsunuz.
