Öyle bir sevmelisin ki, yeri geldiğinde vazgeçmeyi bilmelisin.
"Ama vazgeçen adam sevmiyordur!" Deme sakın.
Sevmek, bazen vazgeçmek demektir.
Onu daha değerli kılmaktır.
Sevgin, sevgisi yani sevginiz zayıflıyorsa eğer(yani kaçınılmaz son ufukta beliriyorsa), seviyorken vazgeçmelisinizdir. Uzun kurtarmaya çalışmaları yapmadan, sevgiyi basitleştirmeden.
Çünkü sevmek güzeldir. En azından benim için öyle. Tamamen sevgiyi bitirip gitmektense, bitmeden gitmeyi yeğelemek gerekir.
Çünkü seviyorsundur, o senin için değerlidir. Ve değerli kalmasının tek yolu, bazen vazgeçmektir.
Eğer gerçekten seviyorsan, bunu görebilmelisindir.
Sevdim ve vazgeçtim diyebilmelisin.
Şöyle arkamıza dönüp baktığımızda, daha net anlayacağınız durumdur.
"Keşke ilk duygularla hatırlasaydım" dediğiniz kimse yok mu? Bence mutlaka vardır.
Bazen onun seninle olması, seninle olmamasından daha kötüdür.
işte bundan eminsen eğer; seviyor olsanda, vazgeçmeyi bilmelisin.
engellerin ayırdığı- ayrılmak zorunda bıraktığı kişilerdir. yürek yakan ayrılıktır. farklı şehirler-ülkeler, aile, din vb konular nedeniyle ayrılmaktır.
özlenir ve yeniden beraber olmak istenir fakat engeller*buna izin vermez...
geri kafalı eski kuşak insanlar yüzünden yaşanılan fena can yakıcı hadisedir. onun yüreğinin sizin için çarptığını bildiğiniz halde aileler yüzünden ayrılmak zorundasınızdır. her yol denenmiştir ama iki aile için de böyle olması en doğru olacağı için mantıklı hareket edip en iyisi ayrılmaktır. koyar ki ne koyar insana. bilirsin ki başını yastığa koyduğunda o da seni düşünüyordur. şimdi ne yapacağım ben sorusunu sorar insan kendine defalarca. unutmak bu kadar kolay olacak mıdır ? hayatına başka insan girecek midir ? peki ya şimdi ne olacak soruları insanı feci bir şekilde kemirir. işte insan o an dininden de mezhebinden de herşeyden nefret eder. oysa sevenleri ayırmak günahtır yazmaz mı kutsal kitaplarda ? o kutsal kitaba inandığınızı söylüyorsanız bu nasıl bir çelişki bu nasıl aşağılık bu nasıl iğrenç bir durumdur ?
körü körüne bir şeylere inanır insanlar, o kadar kördür ki inandığı şeyin ne olduğunu bile bilmezler. tipik bir türkiye gerçeği.
işte efendim aileler arasındaki sosyo-kültürel farklar, iki birey arasındaki eğitim daha doğrusu öğretim farkı, mezhep farklılığı -ki maalesef hala sorun- gibi tamamen somut değerler yüzünden biter bazı ilişkiler.
hep derler ki mantıklı olan bu. hayır amına koyim. mantıklı olan, insanların sevdikleri kişiler ile ömürlerini sürdürmeleri, yuva kurmaları, çocuk büyütmeleridir. alın ve götünüze sokun o, sırf sizin için çok mühim olan mantıklı ve somut değerlerinizi.
severek ayrılmak diye bir gerçek varmış ve ben bunu 6-7 yıl önce öğrendim. çok seviyorduk birbirimizi ama köpek gibi de kavga ediyorduk, saygı diye bişey kalmamıştı, o beni değiştirmeye çalışıyordu, ben de onu değiştirmeye çalışıyordum, birbirimizi sevgimizden mutsuz ediyorduk... yaşadığımız durum hiç sağlıklı değildi gerçekten. böyle bir durumda yapılacak en iyi şey ayrılmaktır. severek ayrılmak ile birbirinize bağladığınız prangaları söküyorsunuz, bir müddet sakat kalmış gibi devam ediyorsunuz hayatınıza, eksik ve acı çekerek. ama sonra iyiki ayrılmışız diyorsunuz sağlıklı bir şekilde hayata bakabildiğinizde. birbirinize ne kadar zarar verdiğinizi iyileştikçe anlıyorsunuz. böyle bir durum yaşıyorsanız arkanıza bile bakmadan gidin, durmayın derim.
cımbızla vücudunuzdan et koparılıyor gibi hissedersiniz. Sanki içinizdeki ona ait herşeyi, biri gelmiş, 'şimdi mutlu musun yaptığınla, daha sana çoook çektiricem' der gibi almaya çalışıyor. Acıyla...2 hafta önce yaşandı hayatımda, o günden beri ne mide kaldı, ne uyku, ne de yemek yeme isteği. En kötüsü, kararı veren sizseniz, kafanızda bi ton soru işaretleri, acabalar dolanması. Deli gibi aşık olunduğu halde, bazen yetmiyor aşkınız bazı şeylere. Aklınız devreye giriyor, size bütün yalnışları, hataları, kavgaları hatırlatıyor. Bir gün bile kavga etmeden geçiremediğinizi hatırlıyorsunuz ama sonra o gün içerisinde yaşadığınız 1 saniye bile olsa aşk dolu bakışlar kalbinize saplanıyor, ne kadar mutlu olduğunuzu hatırlıyorsunuz o saniyelerde... Geri dönseniz, herşeyin başa saracağını, sorunların çözülemeyeceğini, ilişkinizin daha fazla yükü kaldıramayacağını biliyorsunuz. Ama onsuz da içiniz kan ağlıyor. Bir tarafınız eksik olmak değil, tamamen yok gibi dolanıyorsunuz. ne film izlemek geliyor içinizden, ne dolaşmak, ne gülmek...Sigara içiyorsanız, paket paket tüketirsiniz sigaraları. Televizyonda ya da herhangi bir yerde, sarılan, birbirine bakan bir çift gördüğünüzde, bir anda gözünüzden yaşlar gelir her ne kadar siz tutmak istesenizde kendinizi. Eski resimlere bakmak istersiniz ama daha ilk fotoğrafta hıçkırıklara boğulup, kapatırsınız albümü, ya da bilgisayar ekranını. Tesadüfen gardropta onun bir elbisesiyle karşılaşırsınız. Elinize alıp, öyle bir koklarsınız ki, sanki daha önce hiç nefes almamış gibi. Sonrası elbisenin üzerinde biriken göz yaşları...
sevgi, saygı, uyum, anlaşabilme herşey tamdır. ne bi eksik ne bir fazla. tam istedinilen ilişkidir, yatakta mukemmelsinizdir. yeri gelir başınızı omzuna koyar dert yanarsınız dünyanın adaletsizliğinden, yeri gelir makaranın kralını yaparsınız. ama yaş farkı yok mu o yaş farkı...herşeyi çöpe atar, sevgi saygı uyum ne varsa alır götürür. ağlaya ağlaya ayrılırsınız, ayrılırsınız ağlarsınız. 11 yaş farkına isyan edersiniz. bazen herşey sevgi değilmiş dersiniz. adaletini sikeyim toplum, ne olmuş yaşı büyükse, başından bi evlilik geçmiş ise. insan değil mi o? biz mutlu değilmiydik? diye sorarsınız boş duvarlara.
sıkışır kalırsın gel-gitler arasında. tam anlamıyla kopamazsın. görüşmek istesen o kıvılcıma engel olamazsın bir anda sarılmış halde bulursun kendinizi. ama sonra sorular tekrar başlar. "ne yaparız, nasıl yaparız" sonra cevaplar gelir "olmuyor işte, denedik kaç kere" ama bu soru cevap faslına gözyaşları eşlik eder. içinden çıkılamaz durumdur kısacası.
