lisedeyken daha önce hiç sevgilim olmamıştı, samimi olduğum bir kızla sahilde saatlerce oturmuştuk o birlikte olmamızı istiyordu bense o şehirden ayrılmak. sahilde esen rüzgarla beraber kızın soğuktan titrediğini farketmiştim. yanımda çıkarıp vereceğim ceketim de yoktu. bana yalvaran gözlerle bakan o kızın üşümesini engellemek neler vermezdim. içimden onun titreyen vücudunu ısıtmak için sarılmak geliyordu. ama kendimi tuttum, sarılınca ayrılık daha zor oluyor biliyordum. son kez sordu "olur mu sence", cevabım değişmemişti. tam ayrılmak üzere gidecek kolumdan tuttu, onun gibi sakin kızdan hiç beklenmeyecek bir şekilde sımsıkı sarıldı bana. o an neler hissettiğimi sayfalarca yazsam anlatamam sanırım. ne yapacağımı bilemedim bir an, içimden sarılıp "ben de seni seviyorum" demek, o çekik gözlerinden öpmek geçiyordu. ama yapmadım. o an tek yaptığım buz kesmiş kollarını sarmalamak oldu, üşümüştü çünkü. ağlayarak gidişini izlerken bile onu kendimden koruduğumu düşünerek vicdanımı bastırmıştım.
