sevecek insan çok da sevebileceğin insan seni sevmiyor. bazen sevdiğin insanın aslında herkes gibi olduğunu ve aslında pek de sevilecek kalitede bir insan olmadığını anlıyorsun. yine sevilecek insan çok da insanlar sevginin sorumluluk, vefa ve fedakarlık gerektirdiğini bilmiyor. belki de biliyor işine gelmiyor, biliyoruz işimize gelmiyor.
Bu sözden, genel olarak, karşı cinse duyulan sevgiden yoksun olmak anlaşılmaktadır. Ancak şimdi çok hüzünlü bir insanI dinleyeceksiniz.*
Etrafında fazla insan olanlar, yani aşırı sosyal olup genelde okulu uzatan insanlar, seçme şansı elde ediyor. Kimi seveceğine karar verebiliyor. Arkadaşının arkadaşının arkadaşıyla tanışıp, onu sevip sevmeyeceğine karar veriyor ve severse onu arkadaşının arkadaşının arkadaşı seviyesinden arkadaş seviyesine çıkarıyor. Daha çok da sevgi gösterip daha yüksek mertebelere çıkarabiliyor. -Burada "kanka mı sevgili mi" muhabbeti yapmak isterdim, ama ömrü hayatımda boyunca kanka olduğum için asla kanka diyeni görmedim. Bunun cevabı sevgilidir. Saygılar.- gördüğünüz gibi tanıdığı insanlardan başka insanlara ulaştı ve onj tanıdık seviyesine çıkardı.
işte problem burada başlıyor. Tanıdığım insanlar başkalarıyla tanıştırma gibi bir uğraşa girmiyorlar. Kimse yol yapmıyor bana, yürümeme yardımcı olmuyor. Şimdi o insanlar da yok.
Siz etrafta sevgili olmak için sevecek insan bulamazken, ben burada insan bulamıyorum ki seveyim. Birini tanıdığımda da sevmek istiyorum. insan olarak sevmek... Ama gel gör ki, o bundan rahatsız oluyor ve etrafımdan flu bir şekilde kaybolup gidiyor.
Şurada bana mesaj atan birisi ne derece büyük bir sevap işlediğini bilemez.
Ne kadar takıntılı bir insan olduğumu düşünseniz de trollünden tutun da moderatörüne kadar herkesi seviyorum. Çok değer kastım, paylaşmak istiyorum.
Çok fazla ben demeyi sevmeyen bir insanım. Bu entry'de okuduğunuz her "ben" için 3 kere özür diliyorum.
Sevgidir insanı yaşatan, bağları sağlamlaştıran.
fazla sevecen olmaktır. insanlar sizden kaçar. arkadaşlarınız sizi tatmin etmez. en kötüsü doğal olamazsınız bir süre sonra. bu durumdan kurtuluş, aklıselim biriyle dertleşmektir.
hepimizin içinde çığ gibi büyüyen yalnızlığın sonucudur. *
özetlemek gerekirse, sakin ve sessiz bir mahalle gibi gözüken bir mahallede bazı zamanlar köpeğimi dolaştırıyorum. gecenin kimi vakitleri diye düşünelim. yemyeşil bir parkta dolaşıyoruz, çevrede bir tane insan yok. olmamasının da sebebi var aslında. çardakta bira şişesi kırıkları, yerlerde bira kutuları, ek olarak da çevrede olağan şüpheliler, birinin elinde de bağıra bağıra konuştuğu telefon. tekinsiz bir ortam ortaya çıkıyor.
diğer yanda, yollarda yeşil ışıkta gaza basan, gözü hiçbir şeyi görmeyen şöförler var. evlerin ışıkları yansa da derinden bir huzursuzluk hissediliyor. insanların birbirine güveni kalmamış, insanlar bırakın sevmeyi, saygı duymaktan korkar hale gelmiş, ne yazık ki yaşadığımız coğrafyada en doğru olarak kabul edilen insanlara uzak durmak ve yaşamaya çalışmak.
gündüzü bile geceye çeviren karamsar ve kötümser atmosferde, insanların aileleri dışında kimseyi sevmeye cesareti yok, tek düşündükleri hayatlarını sıkıntısızca devam ettirebilmek malesef.
bu korkuyu yüreklerde doğuran şehir kırolarına, şımarık ve laubali insanlara yazıklar olsun!
