Soğuk ve şehirlerarası otobüslerde vazgeçtim çocuk olmaktan
Ve beslenme çantamda otlu peynir kokusuydu babam...
Ben seninle bir gün Veyselkarani'de haşlama yeme ihtimalini sevdim.
ilkokulun silgi kokan, tebeşir lekeli yıllarında
Ankara'da karbonmonoksit sonbaharlar yaşanırdı o zaman
özlemeye başladım herkesi...
Ve bu hasret öyle uzun sürdü ki, adam gibi hasretleri özlemeye başladım sonra.. Bizim Kemalettin Tuğcu'larımız vardı...
Bir de camların buğusuna yazı yazma imkanı...
Yumurta kokan arkadaşlarla paylaşılan kahverengi sıralarda, solculuk oynamaya başladık..
Ben doktor oluyordum sen hemşire, geri kalanlar kontrgerilla...
Kırmızı boyalarla umut ikliminde harfler yazılıyordu pütürlü duvarlara ve
Türk Dil Kurumu'na inat bir Türkçeyle...
Ağbilerimizden öğrendik, S harfinden orak çekiç figürleri türetmeyi..
Ankara'ya usul usul karbonmonoksit yağıyordu.
Ve kapalı mekanlarda sevişmeyi öneriyordu haber bültenleri.
Oysa Ankara'da hiç sevişmedim ben.
Disiplin kurulunda tartışılan aşkım olmadı benim..
Sınıfça gidilen pikniklerde kıçımıza batan platonik dikenleri saymazsak.. Ankara'ya usul usul kurşun yağıyordu..
Ve belli bir saatten sonra sokağa çıkmamayı öneriyordu haber bültenleri.
Oysa hiç kurşun yaram olmadı benim
Ve hiç bir mahkeme tutanağında geçmedi adım
Çatışmaların ortasında sevimli bir çocuk yüzüydüm sadece
Sana şiirler biriktiriyordum fen bilgisi defterimde, ama sen yoktun
Ben, senin beni sevebilme ihtimalini seviyordum, suni teneffüs saatlerinde Okul servisi seni hep zamansız, amansızca bir lojman griliğine götürüyordu Ben, senin benimle Tunalı Hilmi Caddesi'ne gelebilme ihtimalini seviyordum.
Ben, senin beni sevebilme ihtimalini seviyordum.
Yaz sıcağı toprağa çekiyor da tenimin çatlamaya hazır gevrekliğini
Sonra otobüs oluyordum, kırık yarık yolların çare bilmez sürgünü
Ne yana baksam dağ ve deniz sanıyordum
Muş ovasının yalancı maviliğini
Otobüs oluyordum bir süre
Yanımızdan geçen kara trenlerle yarışıyordum, yanağım otobüs camının garantisinde
Otobüs oluyordum
Bir ülkeden bir iç ülkeye
Çocukluğuma yaklaştıkça büyüyordum.
Zap suyunun sesini başına koyuyordum şarkılarımın listesinin
Korkuyordum
Sonra iniyordum otobüsten
Çarşıdan bizim eve giden, ömrümün en uzun, ömrümün en kısa, ömrümün en çocuk, ömrümün en ihtiyar yolunu koşuyordum.
Çünkü sonunda annem oluyordum, babam kokuyordum sonunda..
Soğuk ve şehirlerarası otobüslerde vazgeçtim çocuk olmaktan
Ve beslenme çantamda otlu peynir kokusuydu babam
Ben seninle bir gün Van'daki bir kahvaltı salonunda
Ben seninle sadece bilmek zorunda kalanların bildiği bir yol üstü lokantasında Ben seninle, Ağrı dağına mistik ve demli bir çay kıvamında bakan Doğubeyazıt'ın herhangi bir toprak damında
Ben seninle herhangi bir insan elinin terli coğrafyasında olma ihtimalini sevdim
ankara'ya usul usul karbonmonoksit yağıyordu.
ve kapalı mekanlarda sevişmeyi öneriyordu haber bültenleri.
oysa ankara'da hiç sevişmedim ben.
disiplin kurulunda tartışılan aşkım olmadı benim..
sınıfça gidilen pikniklerde kıçımıza batan platonik dikenleri saymazsak..
--spoiler--
ben seninle bir gün van'daki bir kahvaltı salonunda
ben seninle sadece bilmek zorunda kalanların bildiği
bir yol üstü lokantasında
ben seninle, ağrı dağına mistik ve demli bir çay kıvamında bakan
doğubeyazıt'ın herhangi bir toprak damında
ben seninle herhangi bir insan elinin
terli coğrafyasında olma ihtimalini sevdim.
ben senin, beni sevebilme ihtimalini sevdim..
--spoiler--
yılmaz erdoğanın çok güzel şiirlerinden biridir. ayrıca çok güzel yorumlamıştır da. özellikle sonlara doğru doğu kültürünü yansıtması ayrı bir güzellik katmış söylediği şiire.
sevilebilme ihtimali ile biraz heyecan verecek olsa da yeteri kadar saçmalanmıştır. yeterdir de artardır bile. bune şekerim aşk la meşkle zaman öldürülmezdir.*
"ben senin beni sevebilme ihtimalini sevdim" diyen yılmaz erdoğan ardından mükremin karakteriyle "ben seni seviyorum da seni sevmeyi eskisi kadar sevemiyorum asuman" der.
sahanlara sığamıyorduk ki nasıl fark edelim
ölüm değildi artık bir çocuğun tandıra düşüşü
çünkü ruhum yanağının garantisindeydi
çünkü van kalesi'nden düşen her bir beden
serpilen bir ruhun sana açılımıydı
çünkü
ben senin
bir gün gelebilme ihtimaline yeltenmiştim
boş ve soğuk tandırı
çığlıklarımla doldururken
millet öğrenmiş bir güvenmiyorum, ulan neyin garantisi var da hayatının tüm ihalesini bir gariban delikanlıya yıkarsın. napsın lan çocuk. o da senin gibi çocuk. güvenemiyormuş. güvenemiyorsan sktir git.
iğrenç birşeydir düşükse bilinç altını felç eder yüksek bir ihtimalse sıkıntı verir enerjidir ama kullanılabilirse potansiyeldir orta bir mevki de ise tehlikelidir karşılıksız ise bazen şöyle de dedirtir sevdik ne oldu ihtimaller hep kasar kesinse hızlıdır sevebilme ihtimaliyse sürükleyicidir.
şehir dışında üniversite okunuyorsa ve bir de platonik aşkınız varsa her dinlendiğinde (ağlatmasa bile) hüzünlendirme potansiyeline sahip şiirdir. bir insanın bu kadar güzel dizeleri platonik olmadan yazmasının da mümkün olduğunu sanmıyorum.
zaten her aşkın temeli bu değil midir? aşık olduğunuz kişinin sizin aşık olduğunuzdan haberi yok. ve siz kendinize "acaba o da sever mi?" diye soruyorsunuz ona açılmadan. yani ihtimalin gerçekleşme ihtimali sizi aşka bağlayan, onu sevdiren.
--spoiler--
ben seninle bir gün van'daki bir kahvaltı salonunda
ben seninle sadece bilmek zorunda kalanların bildiği
bir yol üstü lokantasında
ben seninle, ağrı dağına mistik ve demli bir çay kıvamında bakan
doğubeyazıt'ın herhangi bir toprak damında
ben seninle herhangi bir insan elinin
terli coğrafyasında olma ihtimalini sevdim.
--spoiler--
tek kelimeyle mükemmel..
