bir erkeğin başına gelebilecek en kötü şeylerden biridir. evet kendi eder, kendi bulur ama, bu pişmanlığın getireceği bunalımı nasıl kestiremedim diye yanar. kadın eğer geç kalmışsa, aslında yine erkek suçlu olur, nasıl fark edemedim diye, suçlanır belki bilemedim. ilk adımı hep erkek atar, şartını yenmek hiç kolay değil. hatta yenmek gerekmez, öyle olması gerekir denirse bile eyvallah derim. eğer bu konuyu büyütmemek gerekiyorsa, en avantaj erkekte olması lazım. madem büyütecek bir şey yok, ilk adımı niye biz atmak zorundayız diye gocunmaya da gerek yok değil mi. evet ama, o işler öyle kolay olmuyor işte. işin heyecanı da burada. ve yine bir ama, o eski heyecanların da kalmadığı bir gerçek.
bugün oldu. geç kaldığımı öğrendim.
nişanlanmış. evlilik aşamasındaymışlar.
sevdiğimi söyleseydim. o beni %90 red ederdi. konu kapanırdı. %10 ihtimal kabul ederdi. ben ondan soğumaya başlardım. öyle uzun sürmezdi. ama böyle olunca insanın içinde kalıyor nedense. sanki çok mutlu olacaktık da büyük bir fırsatı tepmişim gibi.
