birçoğumuzun düştüğü hatadır.. aslında hata da değil, kabullenilemeyen bir gerçek..
ne kadar çok sevsek de, kendimizden çok sevemiyoruz annemizi, kimseyi..
o'nun ölümünü görmek daha acı geliyor ölümden..
bu yüzden ölüm'ü tercih ediyoruz aslında, yani kolay olanı seçiyoruz..
kendimizi ölüm denen korkuya atıyormuş gibi göstererek vicdanımızı rahatlatıyoruz belkide.. ama sonuçta zor olanı, "o" sevdiğimize bırakıyoruz..
ne kadar çok sevsek de birisini, bencilliğimizi yenemiyoruz işte.. o ölsün diyemiyoruz çekeceğimiz acının korkusundan..
sevdiğinin acısına katlanamayacağını bildiğinden, belki acıdan kendine zarar verebilme ihtimalinden dolayı istenilen şeydir. Belki bir sevgili, belki bir anne, belki evlat.. Ne olursa olsun, ya da kim olursa olsun tabutu taşıyan arabanın ardından yerde ağlayan insanın acısı gidenden daha büyüktür.
düşününce ilkin kolay gelir . onun üzüldüğünü gözlerinizin önüne getirince acı verir. sonrasında ise kıskançlık sarar sizi. çünkü:
sözkonusu kişi eşinizse ve çok sevdiyseniz öldünüz diyelim:
ya adam/kadın başkasıyla evlenirse...
sizden sonra onu daha çok severse...
düşünsenize sizin yerinizde başkası...
gel de hortlama.
