Yaşandı:
Aynı okuldaydık. Daha önce hoç konuşmamıstık ama çok sevmiştim. Bir an deli cesaretim tuttu. Açıldım ona ask.fmden. bir daha ki gün hergün indigi metro duragina ondan önce gidip bekledim onu herseyi anlattim. Dün sana açılan bendim dedim. Olumsuz bisey söylemedi. Bense bunu bir umut olarak gördüm. Aradan zaman geçti. Okulda bakısmaya devam ettik ben olacak gözüyle bakarken daha da kötüye gitti. Birgun yarin okula birlikte yuruyelim mi diye mesaj attim cevap yazmadi. Yine ben salak gibi kendimi inandirdim utandi heralde diye. Aradan zaman gecti bakısmaya devam etti ams ilerleyen birsey yoktu. Benimse duygularim öyle büyüdü ki onu gordukce kalbim adeta duruyor nefes alamiyordum. Bir gece yine ask.fm den ben oldugumu belli etmeden agzini aradim benseni cok srviyorum diye kimsin dedi. Yakinda ogreniceksin konusucam seninle, o zaman görürsün dedim. Tamam dedi. Yine ilk sefer ki gibi metroya gittim. Tam yarım saat önceden! Bekledim, beklerken ne söyleyeceğimi neler yapacağımı tasarladım. Gelmesini bekledim. Geldi. Göz göze geldik. Yanındakine arkadssına öyle bir bakis attiki. "Ya yine mi sen" dercesine. Anlamistim olmayacakti. Ama yinede anlatmaliyim dedim. Biraz konusabilir miyiz dedim. Tamam dedi. Sesini duyunca o kadar kötü oldum ki hayatimi tek bir sözüne feda edebileceğim, özlemiyle günlerce uyumadığı, her gülüşünde icimin eridiği kadin karsimdaydi. Onun icin hazirladigim hic bir cumleyi tam olarak söyleyemedim. Sadece defalarca " ya ben seni çok seviyorum simdiye kadar kimseyi boyle sevmedim senden baskasini da boyle sevemem nolur bana bir şans ver" dedigimi hatirliyorum. Ben bunlari anlatırken gözlerinde öyle bir ifade gördüm ki "O BENIM ONU KÖPEK GIBI SEVMEME KENDIMDEN COK DEGER VERMEME HIC BIR ONEM VERMIYORDU" sanki anlattiklarimi duymamis gibiydi. Seni kirmak istemiyorum dedi. Ama kırmısti. Bitiremedim konusmayi soyleyecek soz bulamadım. Gözlerim doldu sadece. "Ben cok seviyorum seni" diyebildim ve gitti. Hayatımda hic bu kadar sevmemistim. Ve gercekten hic bu kadar ölmemistim.
