dünyanın yaşanılabilecek en acı durumudur. "sevdiğin" kastı nedir emin olamadım ama benim hayatta en çok değer verdiğim insan ellerimde can verdi. ailemdendi, bal gözlüm derdim. annemden çok severdim. 2,5 yıl hasta kaldı, kanserdi. sonra bir gün ağırlaştı, doktorlar eve gönderdiler. bir de üzerine "1 saat dahi yaşamaz" dediler. eve geldikten sonra 3 gün dayandı. bilinci gitmişti, nefes alamıyordu düzgünce, konuşamıyordu da. o haldeyken 3 gün boyunca kelime-i şehadet getirmeye çalıştı ama eşhedü diyebildi sadece, sonrasına nefesi yetmedi... o 3 gün nasıl geçti bir ben bilirim bir de allah. 3. gün sabah ezanı okunuyordu, ben 1-2 saat dalmışım. uyandım, ev kalabalık tabii bir sürü kişi var. ama saat daha erken, bir annem uyanık başında bekliyor. dışarı çıktım balkona, yağmur yağıyor. kaldırdım kafamı dua ettim, yalvardım ulan yalvardım; "acı çektirme artık" dedim. girdim içeri sonra. annem de uyuyakalmış. gittim yanına bal gözlümün, elini tuttum sıkı sıkı. yatıyordu, bir an kalkmaya çalıştı. sevindim aptal gibi, kendine geldi sandım. yardım ettim hemen, yatakta hafif doğruldu. dik durabilsin diye bir elimi sırtına götürdüm. diğer elimle de elini tutuyorum sıkı sıkı. son bi kuvvet sarılmaya çalıştı, nasıl seviniyorum ama kendine geldi sanıyorum. sonra bi an adımı söyledi, "helal et" dedi. üzerime doğru yığıldı sanki. son nefesini boynumda hissettim. geri çekildim, yüzüne baktım; kapanmış bal gözleri bakmıyor bana. elini daha sıkı tuttum, bağırdım ölme dedim. kucağıma doğru düştü vücudu. ben sıkı sıkı tuttum elini, o tutamadı. kokusunu son kez çektim içime. kollarımda can verdi. belki onu gömdük toprağa ama o mu can verdi ben mi bilmiyorum. o günden beri şu dünyanın anlamı kalmadı gözümde. o kollarımda can verdi; ben boğazımda düğümlenen o acıyla, ciğerlerimdeki kokusuyla kalakaldım.
