sinir bozucu bir durum.konuşucagın çok şey varken, kurucagın cümleler, söylemek istedigin onca şey varken, hiçbir şey söyleyemeden öylece kalırsın.içinden çıglıklar atarsın,kendi kendini telkin edersin konuşsana diye, ama tek bir kelime çıkamaz agzından.sonra saçmalamaya başlarsın.sen bile şaşırırsın ne diyorum ben diye ama engel olamazsın,aslında söylemek istediklerinle, agzından çıkanlar bir türlü birbirini tutmaz en sonunda en başa döner, susar kalırsın.tabii yavaş yavaş zaman geçtikçe atlatılır bu durum.en azından atlatılması temenni edilir.
yada şöyle bi durum vardır:
insaniyet temsili yüce güzel insan karşısında öyle laflar edersiniz ki önceden planlanmamış kendiniz de şaşırır kalırsınız; bi de tereddütlüdür bi de yanlış anlaşılma korkulu anlardırki bunlar sorma gitsin dedirtir efenim...
"keşke hiç ağzımı açmasaydım" dedirten lafları etmiş olmaktır. zira hiçbir kelime diğeriyle örtüşmez, cümleye dönüşmez ve yol açtığı stres daha komik bir duruma ortam hazırlar.
kızın içinden erkek için pek hayırlı şeyler söylemeyeceği durumdur. kızlar kendine güvenen erkeklerden hoşlanır hacı. tamam adam seviyor deli gibi o yüzden heyecan yapıyor ama durum böyle.
eğer iki tarafta birbirine karşı ilgiliyse ilerisi için çok eğlenceli olacak anılardır.
seri bi şekilde cümlesine devam ederken belki bi bakışınızla takılır kalır, kekelemeye başlar ve son birkaç kelime söyleyip cümleyi bitirir.
o an etraftakiler önemli değildir, ne düşündükleri de.
gülüşürsünüz karşılıklı devrik ve yarım kalmış cümlelere...
ben sana... ne diyecektim acaba (yüzünü görünce aklın boşaltıyormuş gibi)...
sonra da kendini toparlayıp söylediklerini hala bir türlü cümleye toparlamıyorsun.
