Karlı bir 30 şubat günü, yer yer buz tutmuş parkta serçeleri poğaça kırıntılarıyla beslerken durup düşündüm. Sevilen birini yürekten söküp atmak nasıl bir duygudur? Serçelerin yiyecek kırıntılarına hızla konmaları kadar çabuk ve telaşlı mıdır, yoksa düşüncelerin beyinde dönüp durması kadar sancılı mıdır?
"Kalbim yok benim" diyen kişi bile , dünyada en çok beni sevdiğini söylediyse dünya mucizelerle dolu bir yerdir.
