daha çok kadınların, yeni sevgililerine eski sevgiliyi unuttuklarını, aslında onları hiç sevmediklerini, ilk ve son aşklarının bizler olması gerektiği, kalbim seni sevecekse bir ömür boyu sevmeli diyerekten de öyle olacağını ispatlamaya yönelik kulandıkları tabir.
birbirlerini sevmiş, zamanında onca şeyi paylaşmış, yedikleri içtikleri ayrı gitmemiş, günlerce gecelerce doyasıya sevişmiş, aynı bedende bir bütün haline gelebilmiş iki insan ayrılık sonrası nedense "o benim ilkim olmasa da sonum" ya da "ondan başkasıyla olamaz, başkasıyla daha yapamam" diyerekten ayrılık acısı çeker, dibe vurur. aradan günler, haftalar, aylar geçer. psikolojik travma atlatılıp her şey normale dönmeye başladıktan sonra "ben onu zaten hiç sevmedim, benimkisi alışkanlıkmış" diyerek harika tespitler yapmış bulunurlar. mesela şimdi atıyorum, alkol bağımlısı bir adam alkolu bıraktığında yaşayacağı ayrılık acısının bununla bir benzerliği olabilir mi diye bir düşünmek gerekir. bağlanmak ya da sevmek tamam ikisi faklı şeyler şimdi fakat biri olmadan diğeri olur mu diye de kafa yorulabilir.
insan zaten ancak çok isteyip de yaşayamadığı bir ilşki için hayatının büyük kısmını onun hayallerini kurarak geçirebilir. onun dışında ise sevmek, yahu sevmek güzel bir şey bunda utanılacak ne var. "pof ben onu sevmiyodum sevdiğimi sanmışım.." hadi canım ordan, basitleşmeyin bu kadar.
