daha 1 sene önce evlenmişti başka biriyle. o gün o kadar fazla içmişim ki hatırlayamıyorum bile. düğünü basmayı bile düşünmüştüm ama yapmadım tabi. böyle delilikler yapamadım hiç bir zaman.
işte aradan bi kaç ay geçti unuttum falan diyorum kendi kendime. arkadaşlar falan soruyor, iyiyim ben unuttum çoktan diyorum ama içimde de bi garip his var aslında unutamadım galiba diye geçiriyorum içimden.
alkole verdim kendimi sonra unutmama yardımcı olur diye. tam unuttum diyordum ki ondan bi telefon geldi geçen gece. başta açmamayı düşündüm ama yapamadım, açtım sonunda. ağlamaklıydı kendisi. sonra anlatmaya başladı. mutlu değilmiş, ayrılmayı düşünüyormuş falan. dedim bu işler aceleye gelmez iyice bi düşün, yuvanı yıkma. hala ağlıyordu. sonra bende ağlamaya başladım. dedim niye ayrıldık biz. ben de toparlayamadım kendimi. tam seni unuttum diyordum ki sen aradın yine dedim. sonra özür dilemeye başladı sırf bana inat olsun diye evlenmiş falan. bu şekilde bitirdik konuşmayı.
benim kafa karışmaya başladı tabi. her gün konuşmaya başladık yine. mantığım bunu reddetse de kalbim dinlemiyordu. en son buluşmaya karar verdik. eskisi gibi buluşuyorduk. sanki onla ilk defa çıkıyormuşum gibi heyecanlanıyordum. kocasının çoğu zaman eve gelmediğinden bahsediyordu. iştende ayrıldığını durumlarınında iyi olmadığını söylüyordu. bi taraftan çok samimi davranmayayım biraz soğuk durayım ne de olsa evli diye düşünüyordum, bi taraftan da kendimi alamıyordum. sonra sarıldık birbirimize. boşan dedim ben. tekrar beraber olalım.
ağzımdan bi kere çıkmıştı bu sözler. gözleri bir an umut doldu. hafif gülümseyerek bana baktı. başını omzuma yasladı. kokusunu bile unutmuşum. ipek saçlarını okşamayı özlemişim. sonra tamam dedi, boşanacağım. tekrar beraber olacağız dedi.
bir kaç ay sonra boşanma davası bitti ve artık bekardı. beraber kalmaya başladık. günlerden bir gün evlen benimle dedim. o da sanki ne zamandır bu teklifi bekliyormuş gibi tamam dedi direk. aileme falan söylemedim, gittik gün aldık nikah için. sonra 2 şahit bulduk ve evlendik. içim içime sığmıyordu, olanlara inanamıyordum. 1 sene önce ne durumdaydık şimdi ise evlenmiştik. o gece yemeğe götürdüm onu, aldığım borç parayla güzel bir yemek yedik boğaza nazır bir restoranda.
öyle yeni mobilyalar, oturma takımları falan yoktu ama sonuçta yeni evli eviydi. ev bi başka geldi gözüme girince. sonra kahve yaptı bana o güzel pamuk elleriyle ve bi güzel içtik. ne de olsa sevdiğimdi o benim. sevdiğim aşık olduğum kızla evlenmiştim.
yorulmuştuk tabi ve yatak odasına doğru yöneldik. yatağa uzandım ben o da yanıma uzandı. ulan cennetteyim heralde dedim. o her sabah belimi ağrıtan köhne yatak bile nasıl rahat geldi bir anda bana. yorgunluktan olsa gerek uyuyakalmışız.
sabah bir kalktım o da ne. yanımda yatan biri yok, parmağıma bakıyorum yüzük yok, onun kokusu yok. ah ulen dedim rüyaymış anasını satayım. 1 sene oldu ilk defa rüyamda gördüm onu. özlemişim kardeşlerim hem de çok.
o değil de rüyamda bile borç parayla restorana götürmem çok koydu hacılar be!!!
zor bir ihtimaldir. senin olanı sevemezsin, sevdiğin kişi senin hasret duyduğun, özlediğin insandır, hayattır.. elde edildiğinde pek değeri kalmaz.
zaten senindir ne için uğraşasın ki.. sevmesemde aksini düşünmek istesemde, gerçek bu olsa gerek..
