biliyorum. içinizden bunu yapmak göt ister diyeceksiniz ama yapan var. evet o benim. ve bunun için hiç mi hiç utanmadım.
sene 94 bilemedin 95. anaokulundayım. sınıfta bir kız var. gözleri yemyeşil. tabi minik ben her hafta olduğu gibi o hafta da düzenli olarak aşık oldum. aşık olduğum kız da tam o yeşil gözlü güzel kızdı. kız sınıfta benim sandalyemin karşısının yanında , adını tam hatırlayamayacağım bir çocuğun yanında oturuyordu. acayip fit oluyordum tabi çocuğa. ibnetor o da aşıktı kesin kıza. paso oyuncakları onun önüne yığıyordu. kız da tabi o jestlere gülümseyerek yanıt veriyordu, ne yapsın?
o zaman abim ilkokul 4 te. aynı okuldayız, evden okula beraber gidiyoruz. bahsettim kıza. dedim bak yengen olur, ona göre. ama açılamıyorum kıza. ne yapacağımı bilmiyorum açıkcası. bir gün okula giderken, bir evin bahçe duvarından sarkan çiçeklerden kopardı bana verdi ağabeyim. git dedi bunları kıza ver, koridorda herkesin ortasında ona şarkı söyle. mükemmel fikirdi, bunu niye daha önce düşünememiştim? neyse gittik okula, ilk teneffüs oldu kız yok. ikinci teneffüs oldu yine yok. tam umudumu kesmişken 3. ders annesi getirdi sınıfa.
hastalanmış cancağzım. hastaneden geliyormuş. annesi aslında haber vermek için getirmiş okula ama o beni görünce kalmak
istedi. kız da seviyor olum beni. yoksa niye boşu boşuna kalsın okulda. o gün yanımdaki varil ismail de okula gelmemişti. ben hemen gititm yanıma, gel benim yanım boş. oraya otur dedim. hastalığından istifade girdim koluna, masamıza kadar eşlik ettim kıza.
neyse, o an gelip çatmıştı. tenefüs zili çaldı. abim her teneffüs olduğu gibi geldi sınıfa. kızın geldiğini görünce bana işaretle hadi lan yaptı.
kıza koridora çıkalım mı diye sordum, kabul etti. bizim ibnetor anaokullular, her teneffüs olduğu gibi yine koridorda yakalamacılık oynamaya başlamıştı bile. nasıl canım çekiyordu ama anlatamam. ama olmaz, kıza açılmam lazımdı.
kızı tuttum elinden (tabi 5 yaşında veletler için çok masumhane bir şey olsa da ben o zaman da çakalım ) cebimden çıkardığım çiçekleri verdim kıza. abime baktım, diz çöktü, yani bana öyle yapmamı söyledi. diz çöktüm kızın önünde, o sıralar en çok dinleyip söylediğim, evde kasetten günde 15- 20 kez dinlediğim tarkan ın oynama şıkıdım şarkısını söyleme başladım.
şarkı bitti, baktım herkes bana gülüyor. kız da gülüyor, ''naylon çok tatlısın'' dedi. aha, başarmıştım lan, dedim zaten kız da beni seviyor diye. o gün ilk defa bir sevgilim olmuştu. abimin verdiği taktik de olsa işe yaramıştı.
ha, abim demişken. ibnetor meğer sırf benimle dalga geçmek için ayarlamış bu tezgahı. amacı bana koridorda kıza seranat yapıp bütün arkadaşlarını bana güldürmekmiş. güldü ibneler, bütün okul güldü ama umrumda bile değildi. kız benimdi artık!
o günden sonra o okuldan ayrılana kadar okulun en popüler çocuklarından biriydim. herkes, hatta öğretmenler bileoynama şıkıdım şarkısını söylettiriyorlardı bana. ha bu arada , anaokulu öğretmenim de kızla beni yanyana oturtmaya başlamıştı, çok iyi bir kadındı lan!
onunla o kadar iyi anlaşıyorduk ki , beslenmelerimizi bile beraber yiyorduk. her şey çok iyi gidiyordu lakin, o ibnetor babasının ilişkimizi öğrenip bu yaşta neler öğretiyorsunuz hoca hanım küçücük kıza deyip, kızı okuldan almasıyla sona erdi.
şimdi buradan o ibnetor kayınpeder adayına seslenmek istiyorum. allah senin belanı versin lan! belki o gün ilişkimize izin verseydin, kendimize arkadaş olacak çocuklarımız bile olurdu. pislik rezil herif!
not: hikayede kızın adını vermediğimin farkındayım, ama inanın bende hatırlamıyorum.
