çevremizde özellikle ailemizde, o an yaşadığımız anlarda sevgimizi fazla belli edememekten ileri gelen ve kaybedildiğinde müthiş derecede, pişmanlık ve keşkeler ile kişi vicdanını yargıladığı durumu yaşamamak için evvelden söylenen söz.
--spoiler--
evet arkadaşlar sevdiğiniz insan/insanların kıymetini bilin, hele ki ailenizi kıymetini çok iyi bilin, geçenlerde kardeşim trafik kazası geçirdi, ve bir motosiklet ile olayı ilk duyduğum da başımdan aşağıya kaynar sular değil, kaynar magmalar döküldü. anında hastaneye gittim, yollar o kadar uzun oldu ki, sanki 10 dk lık yol 10 saatlik yol gibi olmuştu. hastaneye giderken, kafanızdan 1001 türlü şey geçiyor, acaba öldü mü? kardeşim ölürse ben ne yaparım? gencecik hemde ya hiç tanınmayacak halde ise, ben bunu görmeye dayanamam. ağlamaklı ve stres, korku, heyecan dan mütevelli domates gibi kızaran yüz ile, hastaneye vardım. neyse ki, kardeşim demir gibi çıkmış, kaskı onu kurtarmış, hiç kırık yok, sadece derin kesikler var bacağında ve kolunda bir anda insan nasıl seviniyor anlatılamaz yaşamak lazım, ama kimse bu hissi yaşamasın.
--spoiler--
Kamu spotu gibi oldu biraz ama olsun. Bazı seyleri tam olarak anlamak için bir şeyler yaşamak gerekiyor ne yazik ki.
Aylardir yoktan yere beni terkeden sevgilim yüzünden kendime hayati zehir zıkkım ediyordum. Bi tek ben zarar gormuyormusum meğer. Annem ben yemiyorum diye yemek yemiyormus, babam sürekli canı sıkkın geziyormus. Kardeşime abilik görevlerimi unutmusum. Gözlerimi birazcık açınca gerçeği gorebildim.
Kardesim 8 yasinda ve bugün benden bi konu hakkinda yardim istedi. Her zamanki gibi isim var deyip geçiştirmeye calistim. Bana sen nasil abisin dedi. ilk başta sinirlendim ama hakliydi. Boktan olaylar yüzünden ne kendinizi ne de sevdiklerinizi uzmeyin olum, hayat güzel ve zaman geçiyor.
