dayanılmaz ıstırap vericidir. nefes alındığı sürece çekilen acının sizinle birlikte büyümesidir. en sevdiğiniz o çok sevdiğiniz insanların nefes alışlarını hissetmemek acının tavan yaptığı anlardır. (bkz: annem) için (bkz: babam) için .işte bu yüzden bir çok kez böyle olunması dilenmiştir.
Sevdikleriniz sizi terkedince nasıl üzüldüğünüzü, yaşamın ne kadar zorlaştığını, bütün varlıkların size karşı olduğunu sanırsınız. Birde ölünce ne olur işte onu düşünmek bile istemezsiniz.
Ben
senden önce ölmek isterim.
Gidenin arkasından gelen
gideni bulacak mı zannediyorsun?
Ben zannetmiyorum bunu.
iyisi mi, beni yaktırırsın,
odanda ocağın üstüne korsun
içinde bir kavanozun.
Kavanoz camdan olsun,
şeffaf, beyaz camdan olsun
ki içinde beni görebilesin...
Fedakârlığımı anlıyorsun :
vazgeçtim toprak olmaktan,
vazgeçtim çiçek olmaktan
senin yanında kalabilmek için.
Ve toz oluyorum
yaşıyorum yanında senin.
Sonra, sen de ölünce
kavanozuma gelirsin.
Ve orda beraber yaşarız
külümün içinde külün,
ta ki bir savruk gelin
yahut vefasız bir torun
bizi ordan atana kadar...
Ama biz
o zamana kadar
o kadar
karışacağız
ki birbirimize,
atıldığımız çöplükte bile zerrelerimiz
yan yana düşecek.
Toprağa beraber dalacağız.
Ve bir gün yabani bir çiçek
bu toprak parçasından nemlenip filizlenirse
sapında muhakkak
iki çiçek açacak :
biri sen
biri de ben.
Ben
daha ölümü düşünmüyorum.
Ben daha bir çocuk doğuracağım.
Hayat taşıyor içimden.
Kaynıyor kanım.
Yaşayacağım, ama çok, pek çok,
ama sen de beraber.
Ama ölüm de korkutmuyor beni.
Yalnız pek sevimsiz buluyorum
bizim cenaze şeklini.
Ben ölünceye kadar da
bu düzelir herhalde.
Hapisten çıkmak ihtimalin var mı bu günlerde?
içimden bir şey :
belki diyor.
insanın önce kendisinin ölmesi ve sevdiklerinin acısını çekmemesi, ilk bakışta güzel görünse de; "kendisini sevenlerin acı çekmesine razı olması" demektir aynı zamanda...
örneğin kişi ölürse annesi nasıl acı çekecektir?
annesini seven kişi, annesini bu acıyla bırakmak istemez; "ben ölüp annem yanacağına, annem ölsün ben yanayım" diyebilmelidir.
her küçük çocuğun aklından geçendir. bazen tamamen saf duygularla dilenen bir dilektir.
ölüm kelimesinin anlamını kavramaya başladığım zamanlar her gece yatmadan dualarımın bir kısmını oluştururdu bu. derdim ki ya ben önce öleyim yada annem ve kardeşlerim beraber ölelim.
bilmem ne kadarı kabul olur, olacak.
belki bencilliktir. ama açıkçası hep bunu diledim. her gece, her sabah ezanında tek dileğimdi onlardan önce gitmek , ya da en azından beraber ölmek. onlarsız yapamam dedim. onlar bensiz yaptı. bu kadar erken olmasına rağmen gitti bile biri. hoşçakal ilk aşkım ,hoşçakal gölgem, hoşçakal babam.
bazen bencil olduğumu düşünüyorum, ama hayatta ki en büyük dileğim bu iken neden böyle olsun ki diyorum. annem,kedim,sevdiğim adam,ablamlar benden önce ölürse diye kafaları yiyorum uyku problemleri yaşıyorum bu nasıl bir korkudur işin içinden çıkamıyorum. annemin yaşlanıyor olması beni her gün daha da bu korkuya sürüklüyor sadece bir damlacık ölümsüzlük iksirim olsun istiyorum çocuk aklı işte hala inanıyorum böyle şeylere. anneme içirsem hayatta kimse kalmasın annem kalsın ya annem ölemez çünkü o ölümsüz olmalı. yada bazen gözümü kapatıyorum o an bir araba bir bayram günü. araba da ben annem kedim ablamlar sevdiğim adam var kocaman bir tır geliyor altında kalıyoruz hepimiz. sonra a.koydurduğum haberleri çıkıyor bayram trafiği yine can aldı diyor ben kurtulmuşum bir tek ulan ben sizinle ölmek istiyorum sizden sonra değil ya şimdi öleyim ya da birlikte şu an ölelim allahım yardım et!
(bkz: yine o an)
