Bu korku insanın özgürlüğüne indirilmiş en büyük darbe. Ne zaman akla gelen insanın keşke hiç dünyaya gelmeyeydim dediği olur. Hayatın şüphesiz en acı tarafı, yaşamın en acı biberi, bir kere geldik bu dünyaya ya ilk biz yiyeceğiz o biberi yahut bizi sevenler.
Bu korkunun temelinde bağlanmışlık alışkanlığı var, onlara sıkı sıkıya bağlandığımız için öyle. Yoksa mesela komşunun kocası öldüğünde de üzülürüz ama evdeki bir birey öldüğünde arasındaki üzüntü farkı, acı hissi kıyaslanamaz bile. O halde şu sonuç çıkar: ne kadar bağlanırsan o kadar üzülürsün! Bu da şu demektir => acı çekmek istemiyorsan elindekiler dışında başka kimseye bağlanma, yalnız ve mesafeli ol. Bağlanmak demek tüm bunların sonucunda acı demektir ve bu da dolaylı olarak özgürlüğe indirilmiş darbedir. Dikkatli olunur
rsa özgürlüğün insan yaşamının en kutsal değerlerinin başında geldiği görülür, özgürlük öyle bir şeydir ki ona ters düşenler muhakkak ınsan sağlığına ve mutluluğuna da ters düşer. Daha özgür bir yaşam için ölçülü yaklaşmak, elindekilerin kıymetini bilmek ve yeni gemilere yelken açmamak ve kesinlikle evlenip aile kurmamak olmazsa olmazlardandır.
Ben sıyırıcam bu yüzden hatta yakında beyinde çıkar bişeyler. Avizenin altına bile oturtturmuyorum ya düşerse diye. Gözümün önünde olmadıkları zaman ya bişey olursa diye kara kara düşünüyorum. Bazen o gün gelecek ölüm var diye ağladığım oluyor. Aslında bazen değil her gün. Zaten annem hasta. Her gün ölüp diriliyorum kısacası.
6 yaşındaki kuzenim bir akşam yemeğinden sonra masada oturan aile büyüklerini -teyze, dayı takımını- gösterip "öldüklerinde hepsi için teker teker üzülmek zorunda kalacağız, ne acı değil mi?" diye sorana kadar idrak etmediğim korkudur.
o günden sonra hem kaybetmekten, hem bir şey olmasından çılgıncasına korkar hale geldim. içlerinden birine ziyaret sözü verip gitmesem içime dert oluyor.
değişik bir korku, insanın elini kolunu bağlıyor.
