duygularını fazla gösteremeyen yazar. geceleri yatmadan gece kalktığında minik kardeşinin ve ev ahalisinin üstünü örter. nefeslerini kontrol eder. yaş ilerledikçe koruma içgüdüsünün verdiği bişeydir.
benim o. küçükken kontrol ederdim annemin nefesini. paronayaklıktan ziyade zevktir bu. aynı havayı soluyor olmanın huzurudur. aynı çocuk yolun kenarından da yürütmezdi annesini. neyse onu çok şey etmeyelim.
ramazan pidesi'dir. çocukluğumdan beri annemin nefesini kontrol ederdim, korkup uyandirdigim da cok olmustur ama belki de artık hafif horlamaya başladığından korkmuyorum, ortanca kardeşim de gürültülu uyur onda da sorun yok, babamda da... ama bir en kucuk kardeşim var ki, başında beklediğim nefes kontrol nobetlerini saymadim, sayamam. allah hepsine uzun ömür versin...
genelde annesini kontrol eden insandır. yaşlılıkla alakası yoktur, genç bile olsa edersiniz. küçükken de ederdim hala da ederim hatta bazen hissedemem anne anne diye seslenirim.
bir keresinde cevap vermemişti, normalde çok ağır uyumaz. seslendim, kıpırdıyor mu diye baktım. nefesini dinledim, elimi burnuna uzattım yok. hiçbir şey hissetmedim. anne diye çığlık atmışım. korkarak uyandı, gözleri iki saniye içinde kan çanağına döndü. benden daha çok korktu o gece. beni böylesine sevdiği için bir kez daha teşekkür ettim içimden. sarılıp uyuduk sonra.
Duygusal yoksunluk içindeki insandır. Terkedilmekten, yalnız kalmaktan bir daha sevilemeyeceğinden korkar. ( burada çok gerginim ciddi şeyler konuşuyorum )
daha bir kaç ay önce başıma gelen olaydır. sabahın onun da telefon gelmişti ablam işyerinde yere düşmüş ve kafasını vurmuştu. apar topar hastaneye gittik bizde. kafasına dikiş atıldı on tane neyse eve geldik. akşam uyurken ister istemez bende kontrol ediyodum ya kötü bir şey olursa diye. insan korkuyor ister istemez.
küçükken çok sessiz uyurmuşum, hatta bazen olduğum yerde uyuyakalmışım. bu yüzden annem her gece beni uyurken kontrol edermiş öldüm mü acaba diye. bir gece, uyuyamadım. uyku hapı içtim*. bir şey olmadı gerçi ama o gece annem sürekli beni uyandırmıştı.
bütün yaşamımı ele geçiren beni esir alan korkudur. çocukluğum anne ve babamın nefesini dinleyerek geçti, halen de aralıksız bir gece uykusu uyuduğumu hatırlamam. uykudan gözlerim kapanırken bir anda kalkarım nefeslerini dinler öyle yatarım.ama bu da bir çeşit obsesyondur ve kurtulunması gerekir. çünkü nefes dinlemeyen çocuklar anne babalarını sevmiyorlar diyemeyiz değil mi? bu takıntıdır, evhamdır, kurtulunmalıdır.
Benim yaşadığım olaydır, sürekli annemi kontrol ederim, ve sürekli Allah'tan anneme uzun ömürler vermesini isterim hatta benim ömrümden alıp anneme vermesini isterim.
oğlum doğmadan önce bunu yapmayacağım dediğim ama o geldikten sonra her gün en az bir kez yaptığım eylem oldu bu kontroller. Bilen bilir bebekler hızlı ama çok sessiz nefes alırlar burunları tıkalı değilse. o minicik göğüsün inip kalkması da zor görünür gözle. hele ilk günlerde...
o dönemde beklerdim oğlumun başında, nefesini dinlerdim eğer duyamazsam nefesini bir şekilde, el kadar bebe hareket edene kadar sağını solunu çekiştirirdim çocuğun!!
elden bir şey gelmiyor, insan kendini tutamıyor...
