eşkiya filminde keje nin yaptığı şey..
kadının yıllar sonra konuşmaya çabaladığı o sahne zihnime kazındı.
ağzından zorlukla çıkan yabancılaşmış ses ve kendini bunca yıl bilerek susmaya mahkum eden bir kadın..
bu nasıl bir tercih, bu nasıl bir sevda, bu ne büyük bir direnç..
ölmekten daha zordur. her an her saniye ölerek yaşamak ve susarak göstermek isyanını, sevdasını..
biliyorum sadece bir film bu, ama böyle sevgilerin olabileceğini umut etmeyi kolaylaştıran, masalları hissetmemizi sağlayan bir film.
sevdanın yanında her şeyin minicik kalacağını ve uğruna iki ömür harcanmış sevdanın bile, adam olmak yanında küçük kalacağını gösteren bir film.
kavuşulacak sevgili yerine boş bir ev bulmak ve günlerce kendi kendine konuşmaktır.
susmak burda zorunluluktur. yalnızlıktır umutların içinde ve herşey paylaşılmak istenirken kendine bir şeyleri saklamaktır "sorulan sorularda".
tek yol kalır gelene susmak...
sessizlik içinde haykırmaktır sevdiğini.onu nasıl sevdiğini, ne kadar özlediğini tüm dünyaya haykırmak geçse de içinden, susarsın.bağıracak, haykıracak gücün kalmaz ki onsuz...
