Sonunda çok yorulacak insandır. O beklerken sevdiceği gider başka kızlarla gününü gün eder, onu düşünmez bile, ama aşık umursamaz bunu. '' belki gelir '' diye umut eder, bekler, akşamları uyumadan önce onu düşünüp ağlar, tam beklemekten vazgeçecekken, onu hatırlatan küçücük bir şey bile tekrar azimlendirir onu. beklediği gelmez, aşığın elinde de boşa geçmiş bir zaman dilimi ve kırık bir kalp kalır.
sonunda geleceğine inanan, kendini ondan başkası ile hayal edemeyen, o evlenmeden evlenmiycek olan, geldiği gün beni neden bu kadar bekledin diye belki onu istemeyecek insandır. karşısında ki de değmez bi malldır.
boşu boşuna ömrünü tüketen insandır
not:. Giden sevgili çoktan hayatında yol almıştır. kalbinden ve çoktan, aklından silmiştir. artık unutması gereken aşıktır. kimse için,çekip giden sevgili için değmez.kafanı çok vurusun. yolcu yolunda gerek.
ismail abi gibi bir aşıktır. yıllarca gelmeyecek bir gemiyi bekler, her gün bıkmadan o gelmeyecek gemiye el sallar. çünkü tükenmek bilmeyen umutları vardır içinde. bu yüzden beklemek koymaz bekleyene.
dallarda tıklım tıkış pembemsi çiçekler,
bulutların yırtıklarından aşağıya şöyle bi bakıp bakıp çekilen güneş.
rüzgar; çocukluğumdan bildiğim bir rüzgar'ın aynısı.
parketmiş arabaların üzerlerinde artık sadece birbirlerine bakar olmuş kediler.
aralarında çöp konteynırının olduğu tarafa doğru bakan, yok..
En asil duyguların insanıdır.* eğer geleceği kesinse beklemek çok koymaz ama bunun bi de gelip gelmeyeceği belli olmadan bekleyeni mevcut. Öyle insanları bekleten vicdansızlar da mevcut.
Beklediği kişi beklemeye değdiği sürece doğrusunu yapan aşıktır.
3 yıl beklediğim oldu, sonuca ulaşmaya dair en ufak bir umut kırıntısı olmamasına rağmen. Şimdi aşık olsam ve bana yine 3 yıl bekleyeceksin ama bu sefer kavuşacaksın deseler yine beklerim. 5 yıl da beklerim hatta sonu olacağı için ama bizimkiler evlen artık diyebilirler.
hayat geçiyor, sen bir yerde sabit dursan da sana rağmen geçiyor. önünden bir bir insanlar da geçiyor ve zıplayıp bir kaçını yakalamak daha yerinde. hayatı bu hareket ve anlayış daha yaşanılır da kılar.
o yüzden kişilere takılıp kalmayı bir tür saplantı ve hastalık olarak görüyorum. bu her çiçekten bal alayım doyumsuzluğu değil ha, sadece bir yerde diretmenin mantıksız olduğunu ve doğaya, insanın tabiatına ters olduğunu düşünüyorum.
ayrıca duygular tamamen kişinin kendi sorunu olduğu için, bu bocalama kimseye bir şey de katmaz anlam da ifade etmez. kendi kendine çırpınıp olduğun yerde günü doldurur boş bir hayat yaşayıp geberip gidersin.
