sezzizliğin dilinden ilk defa üniversite yıllarımda anlamaya başlamıştım; sessizliğin güzelliğini ilk olarak üniversitede okurken keşfetmiştim. bursa’da geçen üniversite yıllarım sırasında kendimi stresli, sıkıntılı hissettiğimde, kederli olduğumda ya da canım sıkıldığında sık sık yaptığım şeylerden biri de gemliğe ya da mudanya’ya giderek kıyıda oturup denizi seyretmek olurdu.
marmara, durgun, sessiz, mavi deniz, beni dostça karşılar, bağrına basar, masmavi dünyasını bana açar, dertlerimi, kederlerimi unutturur, can sıkıntımı giderir, bana huzur verirdi. marmara’nın maviliğini bazen dakikalarca bazen de saatlerce seyrederdim. sükûta, mânâya, sırra dayalı bir sohbetimiz olurdu marmara’ yla. evet, sözün olmadığı, anlam üzerine kurulu bir sohbetti bu ama kelimelere dayalı sohbetlerden daha sırlı, daha gizemli ve daha güzeldi. o zamanlar, marmara’ya o güzelliği, esrarı, mânâyı, ihtişamı veren şeyin de aslında sessizliği olduğunu anlamıştım.
şimdi düşünüyorum da marmara dile gelseydi, aramızda söze dayalı bir sohbet olsaydı, ya da marmara bana şarkılar fısıldasaydı, örneğin. öyle sanıyorum, o koskoca, masmavi denizin bütün o büyüsü, esrarı ve güzelliği kaybolurdu ve belki de birkaç ziyaretten sonra marmara beni kendine çekmez olurdu.
evet… sözsüz konuşabilmek, sözsüz anlaşabilmek güzel şey. susmak ve anlamak, susarak anlatmak güzel şey. sözcükler elbette konuşabilmemiz için var. ama sessizliğin de bir esrarı, bir büyüsü yok mu sizce de ?
ille de başkalarıyla iletişim maksadı taşımaz. bu açıdan sessizlik her zaman ve herkesçe anlaşılabilir değildir. yanlış yorumlanması olasıdır.
insanların konuşmaktan vazgeçtikleri noktada başkalarının onları anlama çabası artabilir ve insan sessizliği bir amaç doğrultusunda kullanabilir.
peki kendini anlamadan anlaşılmak mümkün müdür? tartışılır. çünkü herkes yanıltıcı olabilir.
sessizliğin belli başlı yorumları vardır. ve bu yorumlar hatalı olabilir. insanlar sessizliğe bürünen kişileri kendi sessizliklerinin sebepleriyle anlamaya çalışırlar. ve bu bir bakıma anlayış eksikliğiyle anlamaya çalışmak anlamına gelebilir..
sessizliği derinden ve hakkıyla yaşayan insanların durumu onların durumundan çok ayrıdır zira.
ancak gerçek bir sessizlik insanın kendisiyle olan iletişimini geliştirir.
insanın kendini daha iyi anlaması için en çok da sessizliğin dilene ihtiyacı vardır.
insanı insan yapan bütün değerler: Aşk, sevgi, sabır, höş görü, özveri, sözün bittiği yerde başlıyor.
Sözün bittiği yerde başlıyor, sanat, edebiyat, resim, müzik gibi yaşamımıza renk katan bütün
güzellikler. An geliyor duyguları sese dönüştürmek yetersiz kalıyor ya da anlamsızlaşıyor. Bazı şeyler var ki anlatılamıyor, anlaşılmayı bekliyorlar. Yine an geliyor hiçbir söz, hiçbir konuşma sessizlik veya ortaya konan iş kadar etkili olamıyor. Bu yüzden bir ingiliz atasözünde de “Actions speak louder than words” der. Yani “Hareketler sözcüklerden daha gür sesle konuşur.”
