körlerin gören insanlardan daha iyi duyduklarını öğrendiğim gün vazgeçtim gözlerim açık gezmekten geceleri. el yordamıyla anladığım kadarından ibaretti yaşam. bir de yüzümü okşayıp giden saçların kokusundan.
kaç sarhoş gece soyulduğumu bilirim köşe başlarında. kaç gece ağız-burun dövülmemi, yine de sesimin çıkmayaşını bilirim. kaç gece bilirim ben, kulaklarım tıkalı sessizliği dinlerken sabahını getirdiğim.
içki şişelerinde balık olmasına karşın sarhoş olamayan ruhumu kaç gecenin gün doğumlarında şehrin kaldırımlarında bıraktığımı bilirim ben. koltuk altlarımdan yakalanıp da apar-topar kaç sabah annemin bodrum katına nakledildiğimi bilirim ben.
kaç gece her tarafımın yandığını bilirim ben. kaç gece iç cebimdeki zippo ile istanbul'u yakamadığımı bilirim ben. kaç gece kravatla kendimi asmaya çalıştığımı bilirim. kaç gece bilirim ki asla kendimi öldürmeyi başaramayacığımı.
kaç gece bilirim ki ebedi olarak araf'ta kalacağımı. kaç gece bilirim ki sıkılacağımı cennet'te dahi. cehennem'de bunalacağımı. kaç gece bilirim ben. şeytan ile tanrı'nın bahçelerini ayıran çitin üzerine oturup da elimdeki, cennet'ten çalmış olduğum yasak meyveyi kemireceğimi.
birbirine düşüreceğimi. tanrı'yı ve, şeytan'ı. konuşuşlarını aralarında. bilirim ben hepsini.
tanrı'nın şeytan'a soruşunu:
-nedensiz yere hayatını kurtardıklarına ne diyeceksin?
şeytan'ın da tarı'ya başka bir soru cümlesi ile cevap verişini:
-nedensizce işlediği günahlara ne diyeceksin?
muallak'ı bileceğim ben. arada kalmayı. gidememeyi bilirim. kalamamayı. kaç gece bilirim bu yüzden.
