BiR SESSiZLiK ORMANINA DOĞDUM DÜN GECE
KULAKLARIMDA SESiN YANKILANIYORDU
SENi ARADIM SUSPUS AĞAÇLARININ KOVUKLARINDA
KOŞTUM AYAK SESLERiM OLMADAN
DALLARINA ÇARPARAK SAĞIR AĞAÇLARININ
YALNIZLIĞIMI ÖRTEN SESiNi KOVALADIM YÜZÜM KAN iÇiNDE
BiR SERAPMI BiLMEM, SAÇLARIN AÇILDI YOLUMA
UZATTIM ELLERiMi,
SUSTUN UZANAN ELLERiMDE KIVRANARAK
BiR SENSiZ BEN KALDIM SESSiZLiĞiN ORTASINDA
KORKUYORUM NE OLUR TEKRAR GEL
SESiNi DUYMAK iSTiYORUM VE SESLENMEK SANA
BU SESSiZLiĞE KÖK SALMAMA MANi OL.
Geldi yine sessizlik vakti, bomboş şimdi her yer ve zavallıyız... Saatlerin zoraki adımları bu vakte gelmek istemeyişlerindenmiş. Zamanın suskunluğu belki de bugünlere küskünlüktenmiş. Ama sen huzurlu uyuyorsun biliyorum, hayalin geliyor arada bir, alışamasam da her Odana girdiğimde bomboş sen kokan yatağı görmeye, yalan bir hayatın ta içinde yaşadığımızı öğrettin son gidişinle... ''Keşke hiç uyumasaydım'' diyor Annem, ''Hep başında bekleseydim''... Sen ve senden kalanlar, bize; bu varoluşun bir gün yok olacağını anlatarak gittiniz ve biz sessizliğin içinde boğulan birer zavallıyız.
kelimesini dile getirdiğinde dahi varlığını bozan birşeydir. tarifi yok gibidir. kimine göre yorgunluğun dışa vurumudur.. kimine göre aşksızlığın.. kimine göre basitçe kelimelerin hayattan eksikliğidir. huzurlu gibidir aslında ama fazlasından boğuculuğu getirir. ancak boşluk mudur? asla değildir...
şu hayatta herkesi dinler de insanoğulu bir tek kendisini dinleyemez daha doğrusu dinlemek istemez. sessizlik ise insanın kendisini dinlemesini sağlar, sessiz kalınca ister istemez içine döner kişi. bu yüzden kaçınır sessizlikten, istenmeyendir sessizlik ve yine bu nedenledir ki genellikle susmak nedir bilmez insanlar, sürekli konuşarak saklanmaya çalışırlar kendi gerçeklerinden. oysa sessizlik huzurdur, sessizlik sürüp giden bir savaşın ardından gelen barıştır sadece.
her gece çöküyor üzerime sadece saattin tik tak sesi doluyor odama bir tek o arkaşlık ediyor yalnız hayatamıma. sesimin yankısı çıkmıyor sanki artık bir yere çarpmıyor sözlerim boşlukta kaybolup giderken adın düşüyor aklıma sözlerin ve ne zman ihtiyaçın olursa yanındayım deyişin . sana ihtiyaçım var bu yalnızlık çekilmiyor sesimin yankıya ihtiyaçı var ssözcüklerimin sende anlam bulmaya ihtiyaçı var ama sen yoksun...
Sessizlik, Susmalar ile anlam bulur..Susmalar, kocaman bir çığlık olur bazen...Önüne gelen herşeyi yok eden bir çığlık..Ardında bıraktıklarını acımasızca yakan..
Söylemek istediğin onca şeye rağmen susmanın daha iyi olduğunu düşündüğün anlarda acıyı tüm çıplaklığıyla hissetmektir..
Sarılmaktır karanlığa, iç çekişlerine, hiçliğe, yarınlara..
