aşk insana hiç bir zaman ilk merhabasını göz gözeyken demez, hatta bazen merhaba bile demez, kapını falan da çalmaz, yüzsüzdür, evine girdiğinde oturma odana uzanmış olarak bulacağın çapta bir yüzsüzlük. aşk her zaman senden hızlı koşar, hep senden önce gelir, geleceğin yere. aşk gülmez ya da ağlamaz, çünkü zaten onun yerine sen yapıyorsundur bunları, o bazen yolda yürürken omuz atıp kaçacak kadar korkak, bazen dar sokakta yolunu kesecek kadar kabadayıdır, aşk hesap vermeyi sevmez, o sadece hesabı keser ve gider.o daima hedef seçendir, ayrıca pek de keskin bir nişancı olmaması umurunda değildir, çünkü sonunda vuran hep o olur.aşk düşünmez de, incelik bilmez, en kabasından , lafın en ortasından girer mevzuya, balyoz gibi çarpar, geride kalan kırık parçalarlarla ilgilenmez, ateşin içinden geçiyorcasına acelecidir çoğu zaman ama yanmayı değil yakmayı sever.edep, adap, usül yoksunudur, nasıl lazımsa öyle yapar yapacağını, haya hissetmez.
bağırmaz, çağırmaz, haykırmaz ancak sessizliğin çığlığı kadar sinsidir aşk.
sessizliğin çığlığı tamlaması da kendi içinde bir mantık hatası taşıyan, "çok özel olma" iddiasıyla ortaya çıkmış, kavram karmaşalarından sansasyon üretmeye çalışan bir tamlamadır. bence.
benzeri tamlamaları her zaman üretebiliriz. "güneşin karanlığı", "soğuğun sıcaklığı", "sıcağın soğukluğu" gibi.
