çocukkene bi komşumuz vardı 1.katta 45 yaşlarında yaklaşık 150 kilo tombiş tombiş bi teyzemizdi. kimsesi yoktu. kedi manyagıydı evinde 5 6 tane vardı rengarenk. bizde tabi çocuktuk kilosu nedeniyle evden çıkamazdı balkondan para uzatır ekmek almamızı rica ederdi artan paraylada buz parmak aldırırdı bize vermek için. az buz parmağını yemedik teyzemin. 2 3 gün balkonunun kapısı hiç açılmamıştı. tabi çoçuk aklı nerden düşünelim başına bişimi geldi mi diye. meğersem uykusunda huzura ermiş. çok üzülmüştük. asıl can alan kısmıda o deli gibi sevdiği kediler teyzemiz öldükten sonra teyzemizin gözünü oyup yemişler.sonraki bir hafta mahalledeki bütün kedilere savaş açmıştık boncuklu tabancamızla. birininde gözüne isabet ettirmiştim. buz parmak yemiş kadar sevinmiştim sonra.
