Zor bir durum.Çocukluğumdan beri sessiz biriyim. Ailemle bile pek konuşmam. Başıma bela açmadım pek bu sebeple. He iyi bişey mi? Hayır. Dışlanıyorsunuz genelde. Sıkıcı buluyorlar seni.
Genelde kafamda bir aktivite oluşturuyorum ve bundan dolayı içim kıpır kıpır oluyor. Farklı birşey yapma heyecanı oluyor çünkü. Ama çoğu zaman bunu gerçekleştirmiyorum. Kapanıyorum odama. internete baglanıyorum.
Zor iş hocam. Psikoloğa da gittim ama değişen birşey yok. Muhtemelen olmayacakta.
Dışarıda gözüken "Ezik, özgüven eksikliği, zekasız." gibi yakıştırmaları yapanların hiçbir zaman olamayacağı kitledir. Emin olun bugüne kadar gördüğüm sessiz insanlar hep ilgimi çekti ve yakınlaştım. Ne kadar keskin gözlemleri var, ne kadar söyleyecek şeyleri var o zaman gördüm. Çoğunun kendilerinde değilde çevrelerinde sorun olduğunu gördüm. Çoğununda o güvensizliğini kıramadım. Bunlar beni sessizleştirdi. Pişman değilim. Hayat yalnız daha güzel.
Dinlemeyi konuşmaya tercih etmenin sonucu. Özellikle Yaş ilerledikçe kimi zaman anlaşılmamaktan kimi zaman da konuşmaya üşenmekten kaynaklanan sessizlik hali.
hep itham edildiğimdir.Keyfimizden böyleyiz sanki.Kimisi içten pazarlıklı der kimisi büyük düşüncelerin adamı kimisi efendi der.Yok aq hiçbirisi.Ben öyleyim.Yani var sebebleri ama öyle sinsi planlar yapmıyorum yada büyük düşünceler geçmiyor aklımdan.Efendilikle hiç alakası yok zaten.Sanki konuşan her adam terbiyesiz de susan efendi mi oluyor ne alaka aq?
Ha çekingenlik zamanında terslenme filan olabilir.
sessiz insan yoktur. o insanın frekansı etrafındaki insanların frekansı ile karışır ve kaybolur. duyulmaz bilinmez öğrenilmez anlaşılmaz maalesef.
sesi çıkar ama siz maalesef bunu asla bilemezsiniz.
Sizi anlayanın tek bir kelime ile dahi anlayacağını farkedip, anlamayanın anlamak istemeyenin ise üç gün konuşsanız anlamayacağını bunun için kendinizi yormamanız gerektiğini öğrenirsiniz önce. Işte bunları farkettikten sonra hayata, insanlara karşı tavrınız...
