17 ağustos 1999 marmara depreminde arama kurtarma çalışmalarında enkaz altındaki çaresiz insanları hayata döndürmek amacıyla söylenen, şimdi bile tüyleri diken diken eden cümle.
bazı anlar vardır, insanı istemsizce gözyaşlarına boğdurur, sevdiğiniz bir yakınınızın ölüm haberi, tuttuğunuz takımın kupa başarısı, çocuk sahibi olmak gibi. kontrolsüzce ve ani olarak gelişir bu gözyaşı olayı. bu cümle de bende bu etkiyi yaratıyor işte, ilk duyduğumda 13 yaşındaydım, şu an 26 yaşındayım ve hala o cümleyi kendi kafamın içinde seslendirince dahi elim ayağım birbirine dolanıyor, gözlerim yaşarıyor. o acıları tekrar yaşıyorum sanki her defasında.
aklıma geldikçe içimi acıtan bir cümle bu, neden mi? çünkü 17 ağustos 1999 saat 03:02 büyük marmara depremi olmuş, her yer yıkılmış türkiye'nin en önemli sanayi kenti inanılmaz hasar görmüş ve hepsinden önemlisi on binlerce vatandaşımız hayatını kaybetmiş. işte o depremin akıllarda kalan sesiydi belkide sesimi duyan var mı?. gerçekten düşündükçe insanı alır götürür o günlere.
canım ,bıtanem cok sevdıgım bırının son sozlerıdır.sesını duyan olmustur yardım elı uzanamadı kurtaramadı mınıcık bedenını o molozların altından.tırnaklarının arasında kaldı senı kurtarmaya calısanları ,kucucuktun mınıcıktın,aynı cocuga asık olmustuk .o zamanlar problem degıldı boyle seyler.ınsan sadece dokuz yıl tanıdıgı bırınbu kadar ozler mı?acaba sen benım sesımı duyuyor musun?asık olduguz cocuk evlenıyor bu arada yarın.umarım mutlusundur oldugun yerde adına yaksır bıyerlerdesındır.
