grup yorum gibi halkın sesini yansıtan bir grubun yapmış olduğu, duyarlılık abidesi şarkı. hangi ülkücü, hangi kemalist, hangi anarşist müzik grubu halkın acısını bu kadar yürekten hissettirebilen bir parça yapabilmiştir?
Grup Yorum'un 17 Ağustos ile 12 Kasım depremleri için yaptığı ve o meşhur feryada yer verdiği, tüyleri diken diken eden, insanın içine işleyen, gözleri yaşartan bir parça..
saat olmuş dört. ev sessiz, sol frame durağan. kırmızı şarabım kadehin dibinde onun bile raks edecek hali kalmamış, bardağı sallıyorum bana bakıyor. sevdicekle ayrılalı bir yılı geçmiş. aradakileri saymıyorum bile. canım sıkılıyor. mevsimden midir bilmiyorum geceler çok uzun son zamanlarda. dostlar bile kesmiyor artık dertleşince.
kendi hikayemden başka bir hikaye duymak istiyorum sanki. çok sıkıldım elimdekinden. öyle ki bir gün bir fahişeye para verebilirim sırf "nasılsın" diyebilmek için. galiba gitmek istiyorum. sırtıma çantamı vurup, anneme mektuplar yazmak istiyorum.
sanırım ben kalabalıkta eriyorum. gün ışığıyla kayboluyorum. bağırıyorum, duyuramıyorum.
bir umut kıvılcımı arıyor gözleri. belki kendi canı olsaydı tonlarca yığının altında bu kadar acı çekmezdi. bir ışıltı arıyor gözleri,bir umut... sesimi duyan var mı?
ilerliyorum dehşetin savurduğu tozların arasında.bir çocuk gördüm yıkılmış bir evin yanıbaşında. duyguları belirsiz,ağlamak istiyor ama şaşkınlığından ne yapacağını bilemiyor ve öylece oturuyor yerde. gözleri buğulu ve körpe aklı olayları kavramaya çalışıyor. bilmiyor 4 yaşında 40 senelik işkence çektiğini. nasıl olmuşsa o orada ve annesi,babası yok yanında. aralarında sadece beton yığınlar var ve o biliyorki bu birkaç beton parçası onları ayırmaya yetmez. onlar sadece biraz uzağında o kadar. sadece göremiyor onları. biraz sonra gelecek ikiside biliyor.
geçiyorum bu fotoğrafı ve devam ediyor mecburen ayaklarım yığınların ortasında. o küçük kıza yardım ettiklerinden emin olduktan sonra. saatin kaç olduğu umurumda değil ve zamanında bir önemi yok zaten buradaki can pazarında.
ağlamanın oluşturduğu boşalmışlık ve tepkisizlik kaldı vücudumda. ne hissetiğimi bilemiyorum ama benimkinin ağlamak olmadığını, ağlayan insanlara baktıkça görüyorum. benim canım ve canımın bağlantıları hala sağlam bütünüyle. ama onların çektiği acıyı hiçbir zaman anlayamayacağım belki. çok yorgunum. kaç saattir yardım ekipleri ile beraber çalıştım bilmiyorum ama olaylara daha faydalı olabilmek için biraz dinlenmem gerektiğine birilerinin beni ikna ettiğini hatırlıyorum.
yıkılan sadece cansız nesleler olsa keşke, malesef birçok şeye neden oluyor bu yıkılmalar. canlar, umutlar, sevinçler , mutluluklar , hayatlar , insanlar , güzellikler yıkılıyor...
ürperten ve can yakan bir cümledir. duyduğumda o kabus günlere tekrar dönüyorum. yaşadığımız o acıyı, o korkuyu tekrar yaşıyorum. hele ki sesi duyan ancak cevap veremeyenler, cevap verse bile duyulamayanlar akla geldikçe...
söylendikten sonra dualar eşliğinde dünyadaki en büyük umut ile birlikte bir çıtırtı beklenilen yardım cümlesi.
o günleri tekrar bizlere yaşatan, koskoca beton binaların bisküvi gibi kırılıp ezildiğini görenleri hep 1999 yılına götüren cümledir.
iç burkar, korkutur, sızlatır, gözleri nemlendirir.
"o" reklamın sloganı. tam oalrak "sesimi duyan varmıı? kimse yokmuu?" şeklinde söylenmiştir. o anda kanlar içinde enkazdan çıkarılan 1-2 depremzede gösterilmektedir. seste yankılı verilmektedir. o yıllarda çocuk olduğumdan olsa gerek, bayağı etkilenmiştim. ama şimdi e irkildim. *
duymanın, insanın içini eksi bilmem kaç derece soğuk kadar acıtan, korkutan, ürküten soru cümlesi.
eminim kalabalıklar içindeki yalnızlığa razı olur insan bu sözü duyunca.
dilerim bir daha duymayız.
çok başarılı bir kelamdır. hatta iddaa edilir ki afet zamanı başka bir söz söylenmemelidir.
hani bazen satır aralarındaki mesajlar aranır yaa bu kelamı duyduğunuzda evin yıkıldığını canlı bireylerin kesinlikle ve kesinlikle enkaz altında can cekiştiğini yada sidiklerini içip ömürlerine bir iki saat daha kattıklarını düşündürür insanda. bıla bıla bıla işte.
yıllarca hafızalarıma kazınmış olan bir söz. her duydugumda tüylerimi diken diken eder. bir gün ev arkadaşım beni uyandırmaya geldiginde, bana "sesimi duyan varmı alooo" diye bagırmıştıda gırtlagına yapışı vermiştim. sakın bir daha böyle şak yapma diyerek. şimdi o ses gene gündemde.
