Bir zamanların, istiklal marşı okumak eyleminin olmazsa olmaz giriş cümlesiydi.
Edirne' de, Ardahan' da da aynı ritüelle başlanırdı.
Ses veriyorum, korkmaa demeden başlanmaz, doğru ses mi verdi acaba diye hiç sorgulamazdık.
Sesimizin önemi yoktu, aslolan bitmek bilmeyen kutsal duygumuzdu.
istiklal marşı introsudur. bütün bir hayatı boyunca bu sesi duymamış insanlar vardır. zira pazartesi geç gidilerek sabah içtimasında bulunulmaz, cumaları kaçarak kurtulunur. *
her pazartesi sabahı, sesi olmayan 2 müzik öğretmeninden birinin yaptığı ön hazırlıktır. gereksizdir zaten müzik geldiğinde öğrenciler söylemeye başlar.
müdür yardımcısının feryat figan 'evladım sus artık! istiklal marşı okunucak hala hayvan gibi konuşuyosn oku marşını git artık!!' sözlerinden sonraki birkaç saniyelik sessizliği fırsat bilen müzik ögretmeninin tek kişilik şovudur. Eller istemsiz hareket etmeye başlar o andan itibaren.
bunu söyledikten sonra ellerini kollarını sallayarak istiklal marşımızı okumaya başlar. fakat o eller kollar ne işe yarıyor hiç bir öğrenci anlamaz. hatta bizim hocamız bize marş okuturken gaza gelip "hakem sana kafam girsin" isareti var ya onu bile yapıyordu. böyle elini bir kaldırıyo , nah , işareti yapıyo , indiriyo , orta parmağını sallıyor falan. garipti yani.
lisedeyken her pazartesi ve cuma günü müzik ögretmeninden çıkan ses. bununla birlikte el hareketleride sözde marsla bütünlük kazanmak için birseyler çizer durur havada.
