Bir zamanların, istiklal marşı okumak eyleminin olmazsa olmaz giriş cümlesiydi.
Edirne' de, Ardahan' da da aynı ritüelle başlanırdı.
Ses veriyorum, korkmaa demeden başlanmaz, doğru ses mi verdi acaba diye hiç sorgulamazdık.
Sesimizin önemi yoktu, aslolan bitmek bilmeyen kutsal duygumuzdu.
bunu söyledikten sonra ellerini kollarını sallayarak istiklal marşımızı okumaya başlar. fakat o eller kollar ne işe yarıyor hiç bir öğrenci anlamaz. hatta bizim hocamız bize marş okuturken gaza gelip "hakem sana kafam girsin" isareti var ya onu bile yapıyordu. böyle elini bir kaldırıyo , nah , işareti yapıyo , indiriyo , orta parmağını sallıyor falan. garipti yani.
