yaşayan her insanın nefes nefes ömürden uzaklaşmasını tasvir eden benzetmedir:
Bağdat sokaklarında bir satıcı olanca sesiyle bağırıyordu: "Sermayesi erimekte olan bu zavallıya yardım edin!".
Öğle vaktiydi. Yaz mevsimiydi. Taşı toprağı yakıp kavuran sıcak yüzünden adamın alnından boncuk boncuk ter boşalıyordu.
Bir elinde, bu mevsimin en gözde malı(buz) olduğu halde, bağırmaya devam ediyordu: "Sermayesi erimekte olan adama yardım edin!"
Bu manzarayı gören bir ermiş bayılarak kendinden geçti. Sebebini soranlara " ömür sermayemiz satıcının sattığı buz gibi durmaksızın erimeye devam ediyor" dedi.
